என் காலடிகள் மறைந்து போனது ஏன்?

நீதி – அன்பு

உபநீதி – விசுவாசம், கருணை

ஓர் இரவு, நான் ஒரு கனவு கண்டேன் … கனவில் நான் கடவுளுடன் கடற்கரையோரம் நடந்து கொண்டிருக்க, வானத்தில் என் வாழ்க்கையின் சில காட்சிகள் மின்னல் போல வந்து சென்றன; ஒவ்வொரு காட்சியிலும், மணலில் இரண்டு காலடி சுவடுகளைக் கவனித்தேன். ஒன்று என்னுடையது, மற்றொன்று  கடவுளின் காலடி சுவடுகள்.

நான் கனவில் பார்த்த காட்சியின் கடைசி சில நிமிடங்கள் என் கண் முன் தோன்றிய போது,  நான் மணலில் இருந்த கால் சுவடுகளை திரும்பி பார்த்தேன். பல சமயங்களில், என் வாழ்க்கையின் பாதையில், ஒரே ஒரு ஜோடி கால் சுவடுகள் மட்டுமே இருந்தன.

வாழ்க்கையில் மிகுந்த சவால்களும், மன வேதனைகளும் இருந்த சமயங்களில் நான் ஒரே ஒரு ஜோடி கால் சுவடுகள் மட்டுமே இருந்ததைக் கவனித்தேன்; எனக்கு அது வருத்தமாக இருந்தது. அதைப் பற்றி கடவுளிடம் கேட்டேன். “கடவுளே, நான் உங்களை பக்தியுடன் பின்பற்ற தீர்மானித்தால், நீங்கள் என் வாழ்க்கையில் எல்லா நேரங்களிலும்  என்னை கைவிடாமல் வழிநடத்தி செல்வதாக சொன்னீர்களே; ஆனால் என் வாழ்க்கையில் மிகுந்த பிரச்சனைகள் இருந்த நேரங்களில், ஒரே ஒரு ஜோடி கால் சுவடுகளை மட்டுமே பார்த்தேன்.

எனக்கு உங்களின் ஆதரவு மிகவும் தேவைப்பட்ட நேரங்களில் ஏன் என்னை விட்டு விலகி இருந்தீர்கள் என்பது எனக்கு புரியவில்லை. அதற்கு கடவுள், “என் விலைமதிப்பற்ற குழந்தாய்! நான் உன்னை மிகவும் நேசிக்கிறேன். ஒருபோதும் சோதனை அல்லது துன்பம் வரும் காலங்களில் உன்னை கைவிட்டதில்லை. நீ பார்த்த ஒரே ஒரு ஜோடி கால் சுவடுகள் உன்னுடையது அல்ல; அச்சமயங்களில், நான் உன்னை என் கைகளில் சுமந்து கொண்டு சென்றிருக்கிறேன்” என்று விளக்கினார்

கற்பித்தல்:

நாம் கடவுளிடம் விசுவாசமும், அன்பும், பக்தியும் வைத்திருக்கும் போது, அவர் நம்மை ஒருபோதும் கைவிட மாட்டார். நமது எல்லாக் கஷ்டங்களையும் அவர் நீக்க மாட்டார்; ஆனால், போதுமான ஆதரவும் வலிமையும் கொடுத்து, நிலைமையை எதிர்கொள்ள உதவி செய்வார். சோதனைகள் மூலம் அவர் நம்மை வழிநடத்தி, தேவைப்படும் போது நம்மை தாங்கி கொண்டும் செல்வார்.

மொழி பெயர்ப்பு:

வள்ளி, சரஸ்வதி, ரஞ்சனி

Source: http://saibalsanskaar.wordpress.com

Advertisements

கிராமவாசியும் மகிழ்ச்சியான மனிதனும்

நீதி – அமைதி

உபநீதி – மனதை அமைதிப்படுத்துவது

சிறிய கிராமம் ஒன்றில், ஒரு மனிதன் வாழ்ந்து வந்தார். அவர் எப்பொழுதும் சந்தோஷமாகவும், அன்பாகவும், தான் சந்தித்த அனைவருடனும் நன்றாகப் பழகி வந்தார்; எச்சமயத்திலும் புன்சிரிப்புடன் காணப்பட்டார். அவரவர் தேவைக்கேற்றவாறு, கனிவான, ஊக்கமளிக்கும் வார்த்தைகளைப் பேசினார். அவரைச் சந்தித்த அனைவரும், மனத்தெளிவுடனும், மகிழ்ச்சியுடனும் காணப்பட்டனர். அவரை நல்ல நண்பராகக் கருதி, ஏதாவது ஒரு பிரச்சனை என்றால் நம்பிக்கையுடன் அவரிடம் செல்லலாம் என்ற மன உறுதியுடன் எல்லோரும் இருந்தனர்.

கிராமத்தில் ஒருவர், இந்த மனிதனின் அன்பான மற்றும் பணிவான மனப்பான்மையைப் பார்த்து, எப்படியாவது இந்த மனப்பான்மையின் ரகசியத்தைக் கண்டு பிடிக்க வேண்டும் என்ற ஆர்வத்துடன் இருந்தார். எதிர்மறை உணர்வுகள் மற்றும் எவ்வித மனக்கசப்பும் இல்லாமல், சந்தோஷமாக எப்படி இவரால் இருக்க முடிகிறது என்று ஆச்சரியப்பட்டார்.

ஒரு முறை, தெருவில் அவரைச் சந்தித்த போது, “பெரும்பாலான மக்கள் சுயநலத்தோடு, போதும் என்ற மனப்பான்மையே இல்லாமல் இருக்கிறார்கள். அவர்கள் உங்களைப் போல அடிக்கடி சிரிப்பதும் இல்லை; கனிவாகவோ, கருணை உள்ளமுடனோ இருப்பதும் இல்லை. இதற்கு என்ன விளக்கம் கொடுப்பீர்கள்?” என்று கேட்டார்.

அந்த மனிதன் புன்சிரிப்புடன், “ஒருவர் தன்னுள் அமைதி மற்றும் சமாதானத்தை ஏற்படுத்திக் கொண்டால், உலகில் மற்றவர்களோடும் சமாதானமாக இருக்க முடியும். நம்முள் இருக்கும் ஆன்மாவை அடையாளம் கண்டுகொள்ள முடிந்தால், அனைவரிடத்திலுள்ள ஆன்மாவையும் அடையாளம் கண்டு கொள்ள முடியும்; பின்னர் அனைவரிடமும் அன்பாகப் பழகுவது இயற்கையாகவே  வந்து விடும். நம் எண்ணங்கள் நம் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் இருந்தால், நாம் வலுவாகவும், உறுதியாகவும் இருப்போம். நாம்,  ரோபோக்கள் இயங்குவது போல, சில தேவையற்ற செயல்களைச் செய்ய திட்டமிடப்பட்டுள்ளோம். நம் பழக்கவழக்கங்கள் மற்றும் எண்ணங்களே நமது ஆளுமையைக் கட்டுப்படுத்தும் கருவிகளாகும். இவ்வாறு திட்டமிடப்படுவதிலிருந்து விடுதலையானால், நம்முள் வசிக்கும் நற்குணமும் மகிழ்ச்சியும் தானாகவே வெளிப்படும்” என்றார்.

உடனே கிராமவாசி, “ஆனால், அதற்காக பல முயற்சிகள் எடுக்க வேண்டும். நல்ல பழக்கவழக்கங்களை வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டும். எண்ணங்களை ஒருநிலைப்படுத்தி, பிறகு கட்டுப்படுத்தும் திறனையும் மேம்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும். வேலை கடினமானது மட்டுமல்லாமல் முடிவில்லாததும் கூட. எதிர்கொள்ள வேண்டிய பல தடங்கல்கள் உள்ளன. எளிதான பணி அல்ல” என்று புலம்பினார்.

அதற்கு அம்மனிதன், “கஷ்டங்களைப் பற்றி யோசிக்காதீர்கள், ஏனெனில் எதைப் பார்க்கிறோமோ அதை மட்டுமே உணர்வோம். உங்கள் உணர்ச்சிகளையும், எண்ணங்களையும் அமைதியாக்க முயற்சிக்க வேண்டும். இந்த அமைதியான நிலையில் சற்று நேரம் இருக்க முயற்சி செய்யவும். சாந்தமாக இருந்து கொண்டு, தேவையற்ற சிந்தனைகள் நம்மை ஆட்கொள்ளாமல் இருக்க பார்த்துக் கொள்ளவும்” என்று விவரித்தார்.

“அவ்வளவு தானா?” எனக் கிராமவாசி கேட்டார்.

உடனே அவர், “உங்கள் மனதில் தோன்றும் எண்ணங்களை ஈடுபாடில்லாமல் கவனிக்கவும். இதிலிருந்து கிடைக்கும் அமைதியை சற்று அனுபவிக்கவும். இந்த அமைதி முதலில் நிலைத்திருக்காது; ஆனால் பயிற்சி செய்தால் அமைதி அதிகரிக்கும். இந்த அமைதி, பலம், வல்லமை, இரக்கம், அன்பு போன்ற நற்குணங்களை அளிக்கும். காலப்போக்கில்,  நீங்களும் அந்த ஒப்புயர்வற்ற சக்தியும் ஒன்றே என்று உணர்வீர்கள். பிறகு, வேறு ஒரு கண்ணோட்டத்திலிருந்து செயற்படுவீர்கள் – இதுவே விழிப்புணர்வு நிலை. சுயநலமற்ற, அகங்காரம் இல்லாத நிலை எனக் கூறலாம்” என்றார்.

“உங்கள் வார்த்தைகளை ஞாபகம் வைத்துக் கொள்ள நான் முயற்சி செய்வேன்,” என்று கிராமவாசி கூறி, “இன்னொரு விஷயத்தில் தெளிவு பெற எனக்கு ஆர்வமாக உள்ளது. நீங்கள் சுற்றுப்புறச் சூழலால் பாதிக்கப்பட்டவராகத் தெரியவில்லை. நீங்கள் எல்லோரிடமும் அன்பாகப் பழகி, உதவியும் செய்கிறீர்கள். மக்களும் உங்களை மதித்து, ஒருபோதும் தங்கள் சுயநலத்திற்காக உங்களை பயன்படுத்திக் கொள்வதில்லை” என்றவாறு பேசினார்.

அதற்கு அந்த மனிதன், “நன்னடத்தை மற்றும் கனிவாக இருப்பது, பலவீனத்திற்கு அடையாளம் இல்லை. நீங்கள் நல்லவராக இருக்கும் போது, உங்களால் வலுவாக இருக்க முடியும். மக்கள் உங்கள் உள்ளார்ந்த பலத்தை உணர்ந்து கொள்கிறார்கள்; ஆகையால், உங்கள் மீது எந்தச் சுமையையும் திணிப்பதில்லை. நீங்கள் வலுவாகவும், அமைதியாகவும் இருக்கும் போது, மக்களுக்கு உதவி செய்வீர்கள்; ஏனென்றால் உங்களால் முடியும் மற்றும் நீங்கள் அதையே விரும்புவீர்கள். பலவீனத்திலிருந்து அல்ல, பலத்திலிருந்து நீங்கள் செயற்படுவீர்கள். நற்குணம், பலவீனத்தைக் குறிப்பதில்லை; சிலர் தவறாக அவ்வாறு நினைக்கிறார்கள். வல்லமை, வலிமை போன்ற நற்குணங்களையே வெளிப்படுத்துகிறது” என்று அழகாக விவரித்தார்.

“உங்கள் ஆலோசனை மற்றும் விளக்கங்களுக்கு மிகவும் நன்றி”, என்று கிராமவாசி கூறி, மகிழ்ச்சியுடனும் திருப்தியுடனும் சென்றார்.

நீதி:

நாம் தன்னம்பிக்கையுடன் செயற்பட்டு, நியாயமானதை செய்ய மன வலிமை மற்றும் திட நம்பிக்கையை வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டும். மனம் அமைதியாக இருந்தால், அன்பு, நன்னடத்தை போன்ற அனைத்து நற்பண்புகளும் கூடி வரும்.

மொழி பெயர்ப்பு:

வள்ளி, சரஸ்வதி, ரஞ்சனி

Source: http://saibalsanskaar.wordpress.com

ஞ்யானேஷ்வர் நாம்தேவ் சந்திப்பு

நீதி: அழியாத உண்மை

உபநீதி: சமத்துவம்

நாம்தேவுக்கு தெய்வீக பக்தி அதிகமாக இருந்ததால், எச்சமயமும் கடவுளின் நாமங்களை உச்சரித்துக் கொண்டே இருந்தார்; அதனால், வீட்டின் தேவைகளுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்கவில்லை. ஜனாபாய் என்ற பெயரில் அவருடைய வீட்டில் இருக்கும் உதவியாளர், நாம்தேவை ஒரு செல்வந்தரிடம் சற்று பணம் உதவி பெற்று, அதை வைத்து துணி வியாபாரம் செய்ய அறிவுரை கூறினார்.

நாம்தேவ், ஜனாபாயின் அறிவுரையை ஏற்றுக் கொண்டு கிராமம் கிராமமாக துணி விற்க சென்றார். ஒரு கிராமத்தில், மக்கள் அழுதுக் கொண்டிருப்பதை பார்த்த நாம்தேவ் அவர்களின் கவலைக்கு என்ன காரணம் என்று கேட்டார். ஒரு கொள்ளைக்கூட்டம், கிராமத்து வாசிகள் அனைவரிடமிருந்தும் பணம், உணவு மற்றும் உடைகளை கொள்ளை அடித்ததாகக் கூறினர்.

அவர்களின் பரிதாப நிலையை பார்த்த நாம்தேவ், தன்னிடம் உள்ள உடைகளை அனைவருக்கும் தானமாக வழங்கினார். கையில் பணம் இல்லாமல் வந்த நாம்தேவை பார்த்த அவரின் மனைவி, அவரை விட்டு பிரிந்து, தந்தையின் வீட்டிற்குச் சென்றாள். நாம்தேவ், தனது மனைவி மற்றும் குழந்தைகளைப் பிரிந்து இருக்கும் நிலையை பார்த்து ஜனாபாய் கிருஷ்ணரிடம் அழுது புலம்பினாள்.

நாம்தேவை வட இந்திய யாத்திரைக்கு அழைத்துச் செல்வதற்காக வரும் பொழுது, ஞ்யானேஷ்வர் வழியில் ஜனாபாய் அழுவதைக் கண்டார். உடனே, அவளைப் பார்த்து, “என்ன நடந்தது?” என்று அவர் கேட்டார்.

“அண்ணா, பிள்ளைகள் அழுவதைப் பார்த்தால் கடவுளுக்கு மகிழ்ச்சி ஏற்படுமா?” என்று ஜனாபாய் அவரிடம் வினவினார்.

“நீயா இப்படி பேசுவது?” என்று ஞ்யானேஷ்வர் கேட்டார்.

“கடவுள் நாம்தேவிடம் இரக்கமில்லாமல் நடந்து கொண்டதை நீங்கள் பார்த்தீர்கள் அல்லவா?” என ஜனாபாய் கேட்டாள்.

அதற்கு ஞ்யானேஷ்வர், “இது ஒரு கனவு என்பதை நீ மறந்து விட்டாய். அனைத்தையும் கொடுப்பவன் அவனே; இது விட்டலின் மாயை. கொள்ளை அடித்ததும் விட்டல், கொள்ளை அடிக்கப்பட்டதும் விட்டல், கொள்ளை அடிக்கபட்டவர்களுக்கு உதவி செய்த நாம்தேவும் விட்டல், அழுதுக் கொண்டிருக்கும் நீயும் விட்டல், உலகமே விட்டல். இதை உணர்ந்து விட்டால், நீ கவலைப் பட மாட்டாய்” என்றார்.

நீதி:

துவைதம் என்ற கருத்து தவறானது; அத்துவைதமே உண்மை. கடவுள் எங்கும் நிறைந்திருக்கிறார்; எல்லாம் அவரே என்பது அழியாத உண்மை.

மொழி பெயர்ப்பு:

ஜெயா, சரஸ்வதி, ரஞ்சனி

Source: http://saibalsanskaar.wordpress.com

 

பிராணன் – உயிரின் ஆதாரம்

நீதி – சாசுவதமான உண்மை

உபநீதி – புலன்களைக் கட்டுப்படுத்துவது

ஒரு முறை, உண்மையையும், ஞானத்தையும் தேடி, 6  பயணிகள் வெகு தூரம் சென்றனர். பல ஆயிரக்கணக்கான மைல்கள் கடந்த பிறகு, அவர்களின் தேடலை பூர்த்தி செய்ய ஒரு சிறந்த முனிவர் இருக்கிறார் எனக் கேள்விப்பட்டு, காட்டிலுள்ள அவரின் ஆசிரமத்தை சென்றடைந்தனர். முனிவர், அவர்களை தன்னுடன் ஒரு வருடம் தங்கிய பிறகு, அவர்களுக்கு என்ன வேண்டுமானாலும் கேட்கலாம் எனக் கூறினார். அவர்களும் அதற்கு ஒப்புக் கொண்டு, முனிவரின் சீடர்களாக ஆனார்கள். ஒரு வருடத்திற்குப் பிறகு, ஒரு சீடர் முனிவரிடம், “உடலை பாதுகாக்க எந்த புலன் முக்கியமானது?” எனக் கேட்டார்.

அதற்குப் பதிலாக, முனிவர் ஒரு கதையைக் கூறினார்.

ஒரு முறை, 5 புலன்கள் இருந்தன. கேளுணர்வு (Hearing), மதிப்புணர்வு (Sight), முகர்வுணர்வு (Smell), நாவுணர்வு (Taste) மற்றும் தொட்டுணர்வு (Touch). ஒரு நாள், 5 புலன்களும் வெவ்வேறு விஷயங்களைப் பற்றி பேசிக் கொண்டிருந்தன. ஒவ்வொரு புலனும் தன் திறனை நினைத்து பெருமைப் பட்டு, உடலின் இயக்கத்திற்கு தானே சிறந்தது என்ற அகம்பாவத்தில் இருந்தது. “நாம் குறிப்பிடத்தக்க வகையில் சிறப்பு பெற்றிருக்கிறோம் அல்லவா! நாம் இல்லையென்றால் உடல் இல்லை” என்ற கர்வமும் சேர்ந்திருந்தது.

ஒவ்வொரு புலனும், தொடர்ந்து தன் திறனை வெளிப்படுத்திக் கொண்டிருந்தது. ஆத்மாவிற்கு கிளர்ச்சியூட்டுகின்ற வகையில், கேளுணர்வு (HEARING) சுற்றுப்புறச் சூழலை, உணர்ச்சிகள் மற்றும் பேரார்வமும் நிறைந்த இசை உலகமாக மாற்றியது. மதிப்புணர்வு (SIGHT) கண்ணுக்கு உகந்த வகையில், கேளுணர்வுக்கு (HEARING) ஈடுகொடுத்து, வெவ்வேறு அழகான வர்ணங்களுடன் சூழலை நிரப்பியது. முகர்வுணர்வு (SMELL) ஒரு நொடியில் தெய்வீக நறுமணத்துடன் தன் திறனை வெளிப்படுத்தியது. நாவுணர்வு (TASTE) உடனடியாக நறுமணச் சுவைகளோடு தன் முக்கியத்துவத்தை காண்பித்தது. தொட்டுணர்வு (TOUCH) ஒவ்வொரு சுவாசத்தையும் உடல் சிலிர்கின்ற வகையில் செய்து, மனதுக்கு இதமாக அமைத்தது. எல்லாப் புலன்களும் கலந்துப் பேசி கர்வப்பட்டுக் கொண்டிருந்தன.

பிராணன் மெளனமாக சுவாசித்துக் கொண்டே, இந்த காட்சியை கவனித்து கொண்டிருந்தது; காற்றை உள்வாங்கி, வெளியிடும் பொழுதும், புலன்களை கவனித்து கொண்டிருந்தது. சற்று நேரத்திற்குப் பிறகு பிராணன், “உடலின் செயற்பாட்டிற்கு முக்கிய காரணமாக நீங்கள் யாருமே இருக்க முடியாது” என்றது. இந்த வார்த்தைகளுக்கு புலன்கள் மதிப்பு கொடுக்கவில்லை; தங்களைப் பற்றிய சிந்தனையில் மூழ்கி இருந்தன. பிராணன் என்ற உட்பொருளை புலன்கள் பொருட்படுத்தவே இல்லை. பிராணன் மறுபடியும் முயற்சித்தது; ஆனால், புலன்கள் கவனிக்காததால், பிராணன் கோபம் கொண்டு சென்று விட்டது.

பிராணன் வெளியேறிய பிறகு, ஓசைகள், வர்ணங்கள், சுவைகள், உணர்ச்சிகள் மற்றும் மனது, எல்லாமே ஒவ்வொன்றாக மறைந்து விட்டன. புலன்களுக்கு ஒன்றுமே புரியவில்லை. பிராணன் வந்தவுடன், எல்லாப் புலன்களுக்கும் மீண்டும் உயிர் வந்தது. பிராணன் மறுபடியும் சென்றவுடன், புலன்களுக்கு அதே நிலைமை; பாதிப்பு ஏற்பட்டு சற்று பயந்திருந்தன.

பிராணன் “லைட் சுவிட்ச்” போல உடலில் வந்து போய் கொண்டிருந்தது. புலன்களுக்கு இந்த ஜீவாதாரமான சக்தியை கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை, ஆனால் இந்த சக்திக்கு புலன்கள் மீது முழுமையான கட்டுப்பாடு இருந்தது. திடீரென, புலன்களுக்கு ஞானோதயம் வந்தது – பிராணனால் தான் அவை உயிர் வாழ்கின்றன எனவும் இந்த உயிராதாரமான சக்தி, அவைகளை விட மிகவும் வலிமையானது என்று புரிந்து கொண்டன. உடலை பிராணன் தான் இயக்கிக் கொண்டிருக்கிறது என்றும் அறிந்தன.

புலன்கள் தங்களின் மரியாதையை செலுத்திய பொழுது, “நான் பஞ்ச பிராணங்களாகப் பிரிந்து, உடலில் பரவி, புலன்களுக்கு அனுபவ சக்தியை அளித்து, உடலின் ஜீவாதாரமாக அமைந்துள்ளேன்” என்று பிராணன் கூறியது.

கற்பித்தல்:

இந்தக் கதையில், பிராணன் என்பது மஹாபிராணனைக் குறிக்கின்றது. அதன் 5 பிரிவுகளாக – பிராணா, அபானா, வியானா, உதானா மற்றும் சமானா எனப் பஞ்ச பிராணங்கள் அமைந்துள்ளன. இவை ஐந்தும் எல்லா உடல் உறுப்புகளுக்கும் சக்தியை அளித்து, வெவ்வேறு பணிகளை செய்கின்றன. பிராணா, ஹ்ருதயத்திலிருந்து உணவுக்குழாய் வரை சக்தியை அளிக்கிறது; அபானா, இடுப்பு மற்றும் தொப்புள் பகுதிகளில் கவனத்தை செலுத்துகிறது; வியானா உடல் முழுவதும் சக்தியை பரப்புகிறது;  உதானா தலை, கைகள் மற்றும் கால் பகுதிகளில் இருக்கின்றது; சமானா, தொப்புளிலிருந்து ஹிருதயத்திற்கு, வயிற்றுப் பகுதி வழியாக பரவுகிறது. இந்த கதையைக் கேட்கும் போது, ஏதோ ஒரு கருத்து நமக்கு மனதளவில் புரிகின்றது அல்லவா?  துர்நாற்றம் இருந்தால், தன்னறியாமல் என்ன செய்கிறோம்? மூச்சை பிடித்துக் கொள்கிறோம். மூச்சு எடுக்காவிட்டால் நாற்றமும் இருக்காது. நாம் சாப்பிடும் உணவு நாற்றத்துடன் இருக்கும் போது, மூச்சைப் பிடித்து கொண்டால், நாவுணர்வு இருக்காது.

புலன்கள் மற்றும் மனது, பிராணனின் வெளிப்பாடு; தொடக்கமும் பிராணன், முடிவும் பிராணன். ஆழ்ந்த தூக்கத்தில் பிராணன், புலன்களையும் மனதையும் உட்கொள்கிறது. நம் எல்லோருக்கும் ஆழ்ந்த தூக்கம் முக்கியமானது. அச்சமயத்தில், புலன்களுக்கும், மனதிற்கும் ஓய்வு கிடைக்காவிட்டால், வேலை செய்ய கடினமாகவும், சோர்வாகவும் இருக்கின்றது. இரவில், பல கனவுகள் இருந்தால், புத்துணர்வின்றி சோர்வாக இருக்கிறது. நல்ல தூக்கம் இருந்தால் உற்சாகமாக இருக்கிறது. தூக்கத்தில் விழிப்புணர்வு இருப்பதில்லை.

தியானம் செய்வதனால், புலன்கள் மற்றும் மனதைப் பற்றிய விழிப்புணர்வு இருப்பதில்லை. தியானத்தில், பிராணனின் மீது கவனத்தை செலுத்தி, ஆழ்ந்த தூக்கத்தில் கிடைக்கும் சுகத்தை முழுமையான விழிப்புணர்வோடு உணர முடிகின்றது. நாம் கூர்ந்து கவனித்தால், உயிரின் சுவாசம் – பிராணனை உணர்கின்றோம்.

மொழி பெயர்ப்பு:

சரஸ்வதி,  ரஞ்சனி

Source: http://saibalsanskaar.wordpress.com

சமைப்பவரின் எண்ணங்கள் உணவைப் பாதிக்கும்

நீதி – நேர்மை

உப நீதி – எண்ணங்களில் தூய்மை

மைசூர் மாகாணத்தில், மாலூர் என்ற ஊரில், தயாள குணமுள்ள பிராமண பண்டிதர் ஒருவர் வாழ்ந்து வந்தார். அவருடைய மனைவியும் அவருக்கேற்றார் போல தயாள குணமுடையவளாகத் திகழ்ந்தாள். பிராமணர் எப்பொழுதும் பூஜை, ஜபம், மற்றும் தியானத்திலேயே ஈடுபட்டிருந்தார். அவர் நற்குணங்களோடு வாழ்ந்ததால், அவ்வூரில் எல்லோரும் அவரை அறிந்தனர். ஒரு நாள், நித்யானந்தா என்ற பெயரில் ஒரு சந்நியாசி பிச்சை கேட்டு இவர் வீட்டிற்கு வந்தார். அதனால், பிராமணர் எல்லையற்ற மகிழ்ச்சியுற்றார். அவருக்குச் சிறந்த முறையில் விருந்தோம்பல் செய்யலாம் என்றெண்ணி, அந்தத் துறவியை அடுத்த நாள் இரவு உணவிற்குத் தம் வீட்டிற்கு வருமாறு அழைத்திருந்தார். வீட்டு வாசலில் மாவிலைத் தோரணங்கள் எல்லாம் கட்டி, துறவியை வரவேற்க பலத்த ஏற்பாடுகள் செய்திருந்தார். ஆனால், கடைசி நேரத்தில், பிராமணரின் மனைவிக்கு உடல்நிலை சரியில்லாததால், சமைக்க முடியாத சூழ்நிலை ஏற்பட்டது; பக்கத்து வீட்டுப் பெண்மணி ஒருவர் தாம் சமைத்துக் கொடுப்பதாக விருப்பம் தெரிவித்துச் சமையலறைக்கு வந்தார்.

எல்லாமே நல்ல முறையில் நடந்து கொண்டிருந்தது. அனைவரும் ஆனந்தத்தில் மூழ்கியிருந்த அந்த சூழ்நிலையில் துறவி மட்டும் சரியான மனோபாவத்தில் இருக்கவில்லை. அவருடைய தட்டிற்கு அருகில் இருந்த வெள்ளிக் கோப்பையை எப்படியாவது திருட வேண்டும் என்ற ஆசை ஏற்பட்டது. எவ்வளவோ முயற்சி செய்தும், மனதைக் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை. துறவி அந்தக் கோப்பையைத் தன் அங்கியின் மடிப்பில் மறைத்துக் கொண்டு அவசர அவசரமாகத் தன் குடிலுக்குச் சென்றார். அன்றிரவு அவரால் தூங்க முடியவில்லை; மனசாட்சி உறுத்தியது. தன் குருவிற்கும்,  மந்திரங்களை உச்சரித்து தன் முன் வரவழைத்த ரிஷிகள் அனைவருக்கும் அவமானத்தை உண்டு பண்ணியதாக எண்ணினார். உடனே அந்தப் பிராமணரின் வீட்டிற்கு ஓடிச் சென்று, அவர் காலில் விழுந்து,  கண்களில் நீர் வழிய மன்னிப்புக் கோரி அந்தப் பொருளை அவரிடம் ஒப்படைத்தார். அதுவரை துறவிக்கு மனம் அமைதி அடையவில்லை.

ஒரு துறவி எப்படிக் கீழ்த்தரமான செயலைச் செய்திருப்பார் என்று அனைவரும் வியந்தனர். பின்னர் ஒருவர், “இந்தத் தவறான குணம், துறவிக்குச் சமையல் செய்தவரிடமிருந்து உணவு மூலம் அவருக்குப் பரவியிருக்கும்” என்று கூறினார். மேலும், அந்த பக்கத்து வீட்டுப் பெண்மணியின் கதையைக் கேட்ட போது தான், அவள் பல காலமாக திருட்டு தொழிலில் இருக்கிறாள் என்று தெரிய வந்தது. அந்தத் திருட்டு குணம் அவள் சமைத்த உணவையும் பாதித்திருக்கிறது. இந்தக் காரணத்தினால் தான், துறவிகள் ஆன்மீகச் சாதனையில் ஒரு குறிப்பிட்ட நிலையை அடைந்தவுடன், பழம் மற்றும் கிழங்கு வகைகளையே சாப்பிட்டு வாழ வேண்டும் என்று கூறப்படுகிறது.

நீதி

அன்புடனும் நல்லெண்ணங்களுடனும் சமைக்கப்படும் உணவு எப்பொழுதும் அதிக ருசியாகவும் ஆரோக்கியமானதாகவும் இருக்கும்.

மொழி பெயர்ப்பு:

காயத்ரி, சரஸ்வதி, ரஞ்சனி

Source: http://saibalsanskaar.wordpress.com

குற்றச்சாட்டை சமாளிப்பது எப்படி?

நீதி: நன் நடத்தை

உபநீதி: சரியான மனப்பான்மை

முஹம்மது நபிக்கு, அலி என்று ஒரு சீடன் இருந்தான். மற்ற சீடர்கள் அலியின் மேல் பல குற்றச்சாட்டுகளை குவித்த சமயத்தில், அலி பொறுமையுடன் சமாளித்தான். ஒரு நாள், நபிக்கு முன்னால் மற்ற சீடர்கள் அலியை அவமானப் படுத்தினர். நீண்ட காலம் பொறுமையாகவும், சகிப்புத்தன்மையுடனும் சமாளித்த அலி, அன்று கோபத்திற்கு உள்ளாகி, தன்னை பாதுகாத்துக் கொள்ள துணிந்து விட்டான். முஹம்மது நபி அந்த இடத்தை விட்டு வெளியே சென்று விட்டார். அலி நபியை பின் தொடர்ந்து, “குருவே, என் மேல் மற்றவர்கள் குற்றச்சாட்டுகளை குவித்த போது ஏன் நீங்கள் தடுக்கவில்லை?” என்று கேட்டான். அதற்கு நபி, “நீ அமைதியாக இருந்த போது, பத்து தேவதைகளை உன்னை பாதுகாக்க நான் ஏற்பாடு செய்தேன்; ஆனால், நீ எப்போது உன்னை பாதுகாத்துக் கொள்ள தயாராகி விட்டாயோ, தேவதைகள் மறைந்து விட்டனர், நானும் விலகி விட்டேன்” என்றார்.

உன் வாழ்க்கையை மேம்படுத்திக் கொண்டு, வளர்வதற்கான சூழ்நிலையை ஏற்படுத்திக் கொள்வதில் நேரத்தை செலவிட்டால்,  மற்றவர்களை விமர்சனம் செய்ய நேரம் இருக்காது – ஜாக்சன் பிரவுன்

கற்பித்தல்:

இன்பம், பொறுமை, சகிப்புத் தன்மை, மன்னிக்கும் மனப்பான்மை போன்ற நற்குணங்களை மேம்படுத்தி கொள்வதையே நம்மிடம் இருக்கும் தேவதைகள் எனக் கூறலாம். உண்மையாக தேவதைகள் அங்கு வருவார்கள் என எதிர்பார்க்க முடியாது. நாம் மற்றவர்களை எதிர்த்துச் செயற்படும் போது, பழிவாங்கும் குணம், வெறுப்பு போன்ற எதிர்மறை குணங்கள் வெளிப்படுகின்றன. இத்தகைய குணங்கள் இருந்தால் தான்,  அவர்கள் வல்லமை வாய்ந்தவர்கள் எனக் கூற முடியாது; இது தவறான நம்பிக்கை. மற்றவர்கள் நம் மேல் குற்றச்சாட்டுகளை குவிக்கும் போது, நாமும் அப்படியே செய்தால், எப்படி கடவுளிடம் நெருங்க முடியும்? எங்கே நிம்மதி கிடைக்கும்? மற்றவர்களின் குறைபாடுகளை பெரிதாக பார்க்காமல், நாம் ஒவ்வொருவரும் மாறுவதற்கு முயற்சிக்க வேண்டும். நாம் மாறினால், அதை உதாரணமாக எடுத்துக் கொண்டு, மற்றவர்களும் மாறுவார்கள்….

மற்றவர்கள் ஆலோசனை கேட்டால் மட்டுமே, உங்கள் அபிப்பிராயத்தை அன்போடு பகிர்ந்து கொள்ள வேண்டும். மற்றவர்களின் குறைபாடுகளைச் சுட்டிக் காண்பிக்க நமக்கு அதிகாரம் இல்லை.

மொழி பெயர்ப்பு:

ஜெயா, சரஸ்வதி, ரஞ்சனி

Source: http://saibalsanskaar.wordpress.com

செங்கல்

நீதி – நன் நடத்தை

உப நீதி – நிதானம், பொறுமை

வாழ்க்கையில் வெற்றிகரமாகத் திகழ்ந்த இளம் நிர்வாகி ஒருவர், தன் புதிய ஜாகுவார் காரில், சற்று வேகமாகச் சென்று கொண்டிருந்தார். வாகனங்கள் நிறுத்தும் இடத்தில், குழந்தைகள் இங்குமங்கும் ஓடிக் கொண்டிருந்ததைப் பார்த்து காரை மெதுவாக ஓட்டினார். திடீரென, யாரோ வண்டியை நோக்கி வந்தது போல ஓர் உணர்வு ஆனால் குழந்தைகள் யாரும் சாலையைக் கடக்கவில்லை. அதற்கு பதிலாக, ஒரு செங்கல், காரின் ஒரு பக்கக் கதவில் வந்து மோதி, அக்கதவு நொறுங்கியது. உடனே, அவசரமாக பிரேக்கை அழுத்தி, செங்கல் வீசப்பட்ட இடத்திற்கு வண்டியை பின்னோக்கி எடுத்துச் சென்றார்.

அவர் மிகவும் கோபமுற்று, காரிலிருந்து இறங்கி, அங்கிருந்த குழந்தையைக் கண்டிப்பான வார்த்தைகளில், “இதெல்லாம் என்ன, யார் நீ? ஏன் பிரச்சனை செய்கின்றாய்? அது என்னுடைய புதிய வண்டி;  நீ எறிந்த கல்லால் எனக்கு எவ்வளவு செலவு தெரியுமா? ஏன் இதைச் செய்தாய்?” என்று கத்தினார்.

அந்தச் சிறுவன், “ஐயா, தயவு செய்து மன்னித்து விடவும். எனக்கு வேறு வழி தெரியவில்லை. யாருமே தன் வண்டியை நிறுத்த மாட்டார்கள் என்று தெரிந்து தான், நான் அந்த செங்கல்லை தூக்கி எறிந்தேன்” என்று கூறினான். மேலும், அங்கு நிறுத்தப் பட்டிருக்கும் ஒரு கார் அருகில் கையைக் காண்பித்து, “அதோ! அவன் என் சகோதரன்; அவன் சக்கர  நாற்காலியிலிருந்து உருண்டு விழுந்து விட்டான். என்னால் அவனைத் தூக்க முடியவில்லை; எனக்கு யாராவது உதவி செய்ய வேண்டும்” என்று அழுது கொண்டே கூறினான். பின்னர், தேம்பியவாறே, அதிர்ச்சியில் ஆழ்ந்திருந்த அந்த நிர்வாகியைப் பார்த்து, “அவனை மீண்டும் சக்கர நாற்காலியில் அமர்த்த தாங்கள் எனக்கு உதவி செய்வீர்களா? அவன் காயமடைந்திருக்கிறான். அவனைத் தூக்குவதற்கு என்னால் முடியவில்லை” என்று சொன்னான்.

வார்த்தைகளால் விவரிக்க முடியாத அளவிற்கு நெகிழ்ந்து போன அந்த ஓட்டுனர், ஊனமுற்றச் சிறுவனை சக்கர நாற்காலியில் அமர்த்தினார். பின்னர், ஒரு கைக்குட்டையை எடுத்து அவன் காயங்களில் கட்டு போட்டார். அவனுக்குக் காயங்கள் சரியாகிவிடும் என்ற எண்ணம் எழுந்தது. நன்றியுணர்வு மிக்க அந்தச் சிறுவன் காரில் வந்த மனிதரைப் பார்த்து, “உங்களுக்கு நன்றி; இறைவன் உங்களை ஆசீர்வதிக்கட்டும்” என்று கூறினான்.

பேச வார்த்தையில்லாமல் நின்று கொண்டிருந்த அந்த மனிதர், சக்கர நாற்காலியில் அமர்ந்திருக்கும் தன் சகோதரனை நடைபாதை வழியாகத் தம் வீட்டிற்கு அச்சிறுவன் அழைத்து செல்வதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். தன் காரை சென்றடைய சிறிது நிமிடங்கள் ஆனது. காருக்கு ஏற்பட்ட சேதம் குறிப்பிடத் தக்கதாக இருந்தபோதும், அவர் அந்தக் கதவில் இருந்த சேதத்தை சரி செய்ய முயற்சிக்கவில்லை. ஏனெனில், “எவரேனும் ஒரு கல்லெறிந்து நம் கவனத்தைத் திருப்புமளவுக்கு நம் வாழ்க்கையை அதி வேகமாகக் கடக்கக் கூடாது” என்ற ஒரு தகவலை இந்தப் பள்ளம் நினைவூட்டும் என்று நம்பினார்.

நீதி

இறைவன் நம்மிடம் பேசுகிறார். சில சமயங்களில் அதைக் கேட்கக் கூட நமக்கு அவகாசம் கிடைப்பதில்லை. அவருக்கு நம்மேல் ஒரு செங்கல்லைத் தூக்கி எறிய வேண்டியிருக்கிறது. அதைச் செவிமடுப்பதோ தவிர்ப்பதோ நம் விருப்பம். நாம் இனி சற்று நிதானப்படுத்திக் கொண்டு நம் வாழ்க்கைப் பயணத்தின் வழியில் சில சமயம் மற்றவர்களையும் கவனிக்க முயற்சிக்க வேண்டும்.

மொழி பெயர்ப்பு:

காயத்ரி, சரஸ்வதி, ரஞ்சனி

Source: http://saibalsanskaar.wordpress.com