பொறாமை அழிவை விளைவிக்கும்

நீதி – நன் நடத்தை

உபநீதி – தன்னலமற்ற மனப்பான்மை

ஒரு கிராமத்தில், மாதவ் மற்றும் கேஷவ் என்று இரண்டு விவசாயிகள் இருந்தனர். மாதவ் கடுமையாக உழைத்து, புத்திசாலித்தனமாக இருந்தான்; எச்சமயத்திலும் மன நிறைவுடன் காணப் பட்டான். கேஷவ் சோம்பேறித்தனமாக, கவலையும் வருத்தமும் கலந்த மனப்பான்மையுடன் இருந்தான். கேஷவுக்கு மாதவ் மீது எச்சமயமும் பொறாமை இருந்ததால், மாதவ் மகிழ்ச்சிகரமாக இருப்பதைக் கண்டு கேஷவ் எரிச்சலுற்றான்; கேஷவ் கடவுளிடம் அவன் வீழ்ச்சிக்காகவும் வேண்டிக் கொண்டான்.

கடவுள், மாதவ் மேல் கருணை பொழிந்தார். மாதவ், தன்னைப் போல கிராமத்தில் எல்லோரும் இன்பமாக இருக்க வேண்டும் என்று நினைத்தான். பல வருடங்கள் கடுமையாக உழைத்த மாதவ், ஒரு முறை தன் தோட்டத்தில் அதிசய வகையான பெரிய புசணிக்காய் வளர்ந்திருப்பதை கவனித்தான். பூசணியின் வெளி பாகத்தில் வானவில்லின் ஏழு வண்ணங்களும் இருந்தன. பூசணிக்கு மல்லிப்பூவின் நறுமணமும், தேனின் சுவையும் இருந்தது; அதற்கு நான்கு கால்களும் ஒரு வாலும் இருந்ததால், அது பார்ப்பதற்கு குட்டி யானைப் போல இருந்தது.

இந்த அற்புதமான பூசணியை அந்நாட்டு ராஜாவிற்கு பரிசாகக் கொடுத்தால் நன்றாக இருக்கும் என மாதவ் எண்ணினான். அதனால் அவன், இந்த பூசணியை எடுத்துக் கொண்டு ராஜாவின் அரண்மனைக்குச் சென்று அவரிடம் கொடுத்தான். ராஜா மிகவும் மகிழ்ச்சியுற்று, அவனுக்கு ஒரு யானையைப் பரிசாகக் கொடுத்தார்.

இந்த வெற்றிகரமான சாதனையைக் கேட்டு கேஷவ் மிகவும் பொறாமையுற்று, அவனால் இரவில் தூங்க முடியவில்லை. “ராஜா எனக்கும் சிறப்பான பரிசை அளிக்க நான் என்ன செய்ய வேண்டும்? ஒரு பொம்மை யானை ராஜாவிற்கு அளவு கடந்த இன்பத்தைக் கொடுத்திருந்தால், நான் உண்மையான யானையை அவருக்குப் பரிசாகக் கொடுத்தால், அவர் எனக்கு ஒன்றோ இரண்டோ கிராமங்களைக் கொடுத்து, ஜமீன்தார் என்ற பதவியையும் கொடுப்பார்” என்றவாறு யோசித்தான்.

அடுத்த நாள், கேஷவ் தன் பண்ணை, மாடுகள், எருதுகள், செம்மறியாடுகள் மற்றும் ஆடுகளை விற்றான். அந்தப் பணத்திலிருந்து, ஒரு பெரிய யானையை வாங்கிக் கொண்டு ராஜாவிடம் சென்றான். ஒரு கிராமவாசி இத்தகைய பரிசைக் கொடுப்பதற்கு காரணம் என்னவாக இருக்கும் என்று யோசனை செய்த ராஜா, அவருடைய  மந்திரியிடம் கலந்து உரையாடி, விவசாயிக்குப் பொருத்தமான பரிசு என்ன கொடுக்கலாம் என்று பார்க்கச் சொன்னார்.

விவேகமுள்ள மந்திரி கேஷவுடன் உரையாடிய பிறகு, பொறாமைக் குணத்தினால் தான் ராஜாவிற்கு யானை கொடுத்தது தெரிய வந்தது. அதனால் மந்திரி ராஜாவிடம் சென்று, “அரசரே, முன்னால் வந்த விவசாயிக்கு, அவன் கொடுத்த பூசணி பரிசிற்காக நீங்கள் கைமாற்றாக யானை அளித்தீர்கள். இவன் கொடுத்த யானைக்கு நீங்கள் பதிலுக்கு பூசணியைப் பரிசாக கொடுங்கள்” என்று கூறினார்.

இந்த சாதாரண பூசணியை பார்த்த கேஷவ், வேதனையுற்றான். அவன் உடைமைகள் அனைவற்றையும் விற்று, அவன் பொறாமை குணத்தால் அழிந்தான்.

நீதி:

பொறாமை வீழ்ச்சிக்குக் காரணமாகும். தன்னலமற்ற சேவை புரிந்தால், மகிழ்ச்சியும், வெற்றியும் நிச்சயம்.

மொழி பெயர்ப்பு:

சரஸ்வதி, ரஞ்சனி

Source: http://saibalsanskaar.wordpress.com

Advertisements

பத்மபாதர் – குரு பக்தி

நீதி – நம்பிக்கை

உப நீதி – பக்தி

ஸ்ரீ ஆதி சங்கராச்சாரியரின் நான்கு சிஷ்யர்களில் ஒருவர் பத்மபாதர். மற்ற மூவர், ஹஸ்தமாலகர், தோடகர், மேலும் சுரேஷ்வரர் ஆவர்.

பத்மபாதருடைய இயற்பெயர் சனந்தனர் ஆகும்.

சனந்தனருடைய குரு பக்தியின் மகிமையை எடுத்துக் காட்டும் இக்கதை, எனக்கு மிகவும் பிடித்தது.

ஒரு நாள், சங்கரர் காசியில் தங்கியிருந்த போது, அவரும் அவருடைய சிஷ்யர் சனந்தனரும் கங்கையின் எதிர் கரைகளில் இருக்க நேர்ந்தது. சிஷ்யர் குருவின் ஆடைகளை உலர்த்திக் கொண்டிருந்தார். சங்கரர் தன் சிஷ்யரின் பக்தியை இவ்வுலகிற்கு எடுத்துக்காட்ட விரும்பினார். அவர் நதியில் நீராடிய பிறகு, ஈர ஆடையுடன் சிஷ்யரை அழைத்துத் தமக்கு உலர்ந்த ஆடை எடுத்து வருமாறு கூறினார்.

சனந்தனர் தம் அதீத குரு பக்தியால், “நம் குரு நமக்கு ஏதாவது கட்டைளையிட்டால் நாம் அதனை உடனடியாகச் செய்ய வேண்டும்” என்று தமக்குத் தாமே கூறிக் கொண்டார். குரு ஈர ஆடையில் இருப்பது அவருக்கு மிகவும் வருத்தமாக இருந்தது. அவர் இப்பொழுது குரு பக்தியாலும், அன்பாலும் ஆட்கொள்ளப்பட்டவராய்த் திகழ்ந்தார்; சரிவர யோசிக்க நேரமில்லை.

நதியைக் கடந்து அடுத்த கரைக்குச் செல்லப் படகில் செல்லலாம் என்று கூட அவருக்கு ஒரு எண்ணம் வரவில்லை. கங்கையின் கொந்தளிப்பு கூட அவர் கண்களுக்குப் புலப்படவில்லை. “குரு நம்மை ஆடை எடுத்து வரச் சொன்னார்” என்ற ஒரே எண்ணம் தான் மனதில் இருந்தது.

அதனால், சாதாரண நிலத்தில் நடப்பது போல் அவர் நடக்கத் துவங்கினார்! தாம் நதியில் மூழ்கிவிடுவோமோ? அல்லது குருவின் ஆடை மீண்டும் நனைந்து விடுமோ? என்ற எண்ணங்களெல்லாம் சிறிதளவும் இல்லாமல், நதியில் அவர் நடந்தார்.

சிஷ்யரிடம் இப்படிப்பட்ட பக்தி இருக்கும் பொழுது, குரு அவரை தகுந்த இடத்திற்கு எடுத்துச் செல்ல மாட்டாரா?

என்ன ஒரு அற்புதம்! சனந்தனர் பாதம் பதித்த இடங்களிலெல்லாம், அவர் நடப்பதற்கு சாதகமாக அழகிய தாமரை மலர்கள் தோன்றியன. அவர் ஒவ்வொரு அடி வைக்கும் பொழுதும், ஒரு தாமரை மலர்ந்தது. அவருக்கு தாமரைகளின் மீது நடக்கும் உணர்வு கூட இல்லை.

சனந்தனரின் குரு பக்தியைக் கண்ட மக்கள் அனைவரும் இந்த அதிசயத்தைக் கண்டு திகைத்து நின்றனர். அவர் குருவிற்கு ஆடையைக் கொண்டு வந்து கொடுத்தார்.

சங்கரர் ஏதும் அறியாதவர் போல், “நீ எப்படி இந்த கங்கையைக் கடந்தாய் குழந்தாய்?” என்று வினவினார். அதற்கு சனந்தனர், “தங்களை நினைத்தாலே மிகப் பெரிய இந்த சம்சார சாகரமே முட்டியளவு இறங்கிவிடுகிறது. அப்படியிருக்கத் தங்கள் கட்டளையை நிறைவேற்றுவதற்குக் கங்கையைக் கடப்பது ஒரு பொருட்டல்ல குருவே” என்று கூறினார்.

பின்னர் சங்கரர் அவருக்கு நதியில் மலர்ந்தத் தாமரை மலர்களைக் காண்பித்தார். அவை சனந்தனருடைய பாதம் பட்டு மலர்ந்ததனால், அவரைப் “பத்மபாதர்” என்று அழைத்தார்.

நீதி:

எவன் ஒருவன் தன் குருவிடம் திட நம்பிக்கையோடு, அவர் பாதங்களில் பரிபூரண சரணாகதி அடைகிறானோ, அவனுடைய தேவைகளை குரு கவனித்துக் கொள்கிறார்.

மொழி பெயர்ப்பு:

காயத்ரி, சரஸ்வதி, ரஞ்சனி

Source: http://saibalsanskaar.wordpress.com

பகவான் ஸ்ரீ கிருஷ்ணரும் திருடனும்

நீதி: பக்தி

உப நீதி: நம்பிக்கை

கடவுளின் புகழைப் பாடி, அதை ஒரு தொழிலாகக் கொண்டிருந்த ஒரு பாகவதர், ஒரு முறை பாகவதத்தின் கதையை ஒரு வீட்டில் பிரவசனம் செய்து கொண்டிருந்தார். அப்போது அந்த வீட்டிற்குள் ஒரு திருடன் நுழைந்து, மூலையில் மறைந்து, பிரவசனத்தைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தான்.

ஸ்ரீமத் பாகவதம், பகவான் ஸ்ரீ கிருஷ்ணரின் கதைகள் மற்றும் மாய லீலைகள் நிறைந்த ஒரு புனித நூலாகும். திருடன் இக் கதைகளைக் கேட்கும் கட்டாயத்தில் இருந்தான். பாகவதர் அச்சமயம் பால கிருஷ்ணர் அணிந்திருந்த ஆபரணங்களை வர்ணித்துக் கொண்டிருந்தார். கிருஷ்ணரை பசுக்களுடன் அனுப்புவதற்கு முன், தாயார் யசோதை அவருக்கு அணிவித்து மகிழ்ந்த நகைகளை பாகவதர் விவரித்தார். இக் கதைகளைக் கேட்டு பரவசம் அடைந்த திருடன், எப்படியாவது அப் பாலகனின் நகைகள் எல்லாவற்றையும் கொள்ளை அடிக்க வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்டான்; தினமும் சிறு சிறு பொருட்களைத் திருடுவதை விட, இது மேல் என்று எண்ணினான். பிரவசனம் முழுவதும் முடியும் வரை திருடன் காத்திருந்து, பிறகு இவ்விடத்தை விட்டுச் சென்றான். இப்பாலகன் இருக்கும் இடத்தை திருடன் அறிய விரும்பினான். ஆதலால் அவன் பாகவதரைப் பின் தொடர்ந்து, அவரை வழி மறித்தான். தட்சிணையாகக் கிடைத்த தனது சிறு செல்வமும் தொலைந்து விடுமோ என பாகவதர் பயந்து, தன்னிடம் ஒன்றும் இல்லை என்று திருடனிடம் கூறினார்.

திருடன், பாகவதரின் பொருளில் தனக்கு எந்த அக்கறையும் இல்லை என்றும், அவர் வர்ணித்த மாடு மேய்க்கும் பாலகனின் ஆபரணங்கள் பற்றிய விவரம் தனக்கு வேண்டும் என்றான். தன்னை அவ்விடத்திற்கு அழைத்துச் செல்லும்படி திருடன் அவரைக் கேட்டான். பாகவதர் குழப்பம் அடைந்தார். அவர் திருடனிடம், “யமுனை நதிக் கரையில் உள்ள பிருந்தாவனம் என்னும் நகரத்தில், பச்சைப் புல்வெளியில் இரு பாலகர்கள் காலை வேளையில் வருவார்கள். ஒருவன் மேகங்களின் நிறத்தைப் போல் நீல வர்ணமாகவும், கையில் புல்லாங்குழலுடனும், மற்றவன் வெளுத்த நிறத்தில் பட்டாடைகளுடனும் இருப்பான். நான் வர்ணித்த நகைகளை அந்த நீல வர்ண பாலகன் அணிந்திருப்பான்” என்று கூறினார்.

பாகவதர் கூறியதை நம்பிய திருடன் பிருந்தாவனத்திற்கு உடனடியாகக் கிளம்பினான். அந்த அழகான இடத்தை அவன் கண்டு பிடித்து, ஒரு மரத்தின் மீது ஏறி, அப் பாலகர்கள் வரும் வழியை எதிர்பார்த்து, காத்திருந்தான். சூரியோதயம் ஆனது. காற்றுடன் புல்லாங்குழலின்  இனிமையான ஓசை மிதந்து வந்தது. அந்த இசை நெருங்கி, ஓசை சற்று வலிதானதும், திருடன் அப் பாலகர்களைக் கண்டான். மரத்திலிருந்து இறங்கிய அவன் பாலகர்களை நெருங்கினான். பால கிருஷ்ணரின் மனோகரமான ரூபத்தைக் கண்டதும், அவன் தன்னை மறந்து அவரை கை கூப்பி வணங்கினான். ஆனந்தக் கண்ணீர் அவன் கண்களிலிருந்து வழிந்தது. இக் கண்ணீர் அவன் உள்ளத்திலிருந்து வந்ததால், தண்மையாக இருந்தது. இந்த அழகான பாலகர்களை எந்தத் தாயார் அனுப்பி இருப்பார்கள் என எண்ணி அவன் வியந்தான். கண்களை அகற்றாமல் அவன் அவர்களைப் பார்த்தான்! அவனுள் மாற்றம் தொடங்கியது!!

அவன் பாலகர்களை நெருங்கி “நில்” என்று கூச்சலிட்டபடி கிருஷ்ணரின் கையைப் பிடித்தான். அக்கணமே, பஞ்சு மூட்டை நெருப்பில் எரிவது போல், அவனது பழைய கர்மாக்கள் அழிந்தன. அவன் கிருஷ்ணரை நெருங்கி மிக அமைதியாக “யார் நீ” என்று கேட்டான்.

கிருஷ்ணர் அவனைப் பார்த்து, ஏதுமறியாதது போல் ‘உன் பார்வை என்னை பயமூட்டுகிறது. தயவு செய்து என் கைகளை விட்டு விடு’ என்றார். திருடன் அவமானத்துடன் “என்னுடைய கெட்ட எண்ணம் என் முகத்தில் பிரதிபலிக்கிறது; எனவே நீ பயந்து கொள்கிறாய். நான் இங்கிருந்து சென்று விடுகிறேன்; ஆனால் நான் உன்னை விட்டு விட வேண்டும் என்று மட்டும் தயவு செய்து கூறாதே” என்றான்.

குறும்புக்கார கிருஷ்ணன் திருடனிடம் அவன் வந்த காரணத்தை நினைவு படுத்தி, சிரித்தபடி, “இதோ, இந்த ஆபரணங்களை எடுத்துக் கொள்” என்றார். குழப்பமடைந்த திருடன் “அனைத்து ஆபரணங்களையும் நீ கொடுத்து விட்டால், உன் தாயார் உன்னை கோபித்துக் கொள்ள மாட்டாரா?” என்று கேட்டான். அதற்கு கிருஷ்ணர் புன்சிரிப்புடன், “நீ அதைப் பற்றி கவலைப் படாதே. என்னிடம் அதிக அளவில் ஆபரணங்கள் இருக்கின்றன. நான் உன்னை விடப் பெரிய திருடன்; ஆனால் நம் இருவரிலும் ஒரு சிறு வித்தியாசம் இருக்கிறது. நான் எவ்வளவு திருடினாலும், எவரும் என்னைப் பற்றி புகார் கூற மாட்டார்கள். என்னை அன்புடன் ‘சித்த சோரா’ என்று அழைப்பார்கள். உனக்கே தெரியாமல், உன்னிடம் பழைய ஆபரணம் ஒன்று இருக்கிறது; உனது சித்தம் (உள்ளம்). அதை நான் இப்போது திருடி எடுத்துச் செல்லப் போகிறேன்” என்று கூறிய பிறகு, இரு பாலகர்களும் கண் பார்வையிலிருந்து மறைந்து விட்டனர்.

திருடன் வியக்கும் வகையில், ஆபரணங்கள் நிறைந்த ஒரு பை அவன் தோளில் தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. அதை பாகவதரின் வீட்டுக்கு எடுத்து வந்து, அவன் நடந்த அனைத்தையும் அவருக்கு விவரித்தான். பாகவதர் இப்போது பயந்து, திருடனை வீட்டிற்குள் அழைத்துச் சென்று, பையைத் திறந்து பார்த்தார். அவர் திகைக்கும் வகையில், பாகவதத்தில் அவர் விவரித்தபடி, கிருஷ்ணர் அணிந்திருந்த அத்தனை ஆபரணங்களும் அப்பையில் இருந்தன.

ஆனந்தக் கண்ணீர் வடித்தபடி பாகவதர் திருடனிடம், கிருஷ்ணரை அவன் கண்ட இடத்திற்கு, தன்னை அழைத்துச் செல்லுமாறு கூறினார். திருடன் ஒப்புக் கொண்டு, தான் முந்தைய தினம் கிருஷ்ணரை கண்ட இடத்திற்கு அவரை அழைத்துச் சென்றான்.

திடீரென திருடன் ஆச்சரியத்துடன் ‘அதோ, அங்கே அவன் வருகிறான்’ என்று கூறினான். பாகவதர் கண்களுக்கு எதுவும் தெரியவில்லை. ஏமாற்றம் அடைந்த அவர், “ஒரு திருடனுக்கு நீங்கள் தரிசனம் அளித்தீர்கள்; எனக்கு ஏன் இல்லை?”என்று கேட்டார்.

பகவான் ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் மிகுந்த பரிவுடன் இவ்வாறு பதிலுரைத்தார் – நீங்கள் ஸ்ரீமத் பாகவதத்தை, மற்ற கதைகளைப் போல படிக்கிறீர்கள். திருடனோ நீங்கள் என்னைப் பற்றி கூறியதை நம்பி, என்னைத் தேடி வந்தான். என்னிடம் பூரண நம்பிக்கை வைத்து சரணாகதி அடைபவர்களுக்கே நான் தரிசனம் அளிக்கிறேன் .

கடவுளை தரிசித்த திருடனுக்கு வாழ்த்துக்கள்! நாமும் நம் சித்தத்தை சித்த சோராவிடம் அர்ப்பணிப்போம்!!

நீதி:

ஆன்மீக நூல்களை, நம்பிக்கை இல்லாமல் படிப்பதால் ஒரு பயனும் கிடையாது. தீவிர நம்பிக்கை இருந்தால், மலைகள் கூட அசையும்!

மொழி பெயர்ப்பு:

சரஸ்வதி, ரஞ்சனி

Source: http://saibalsanskaar.wordpress.com

மனதின் பிரதிபலிப்பு

நீதி: நிம்மதி

உபநீதி: பொறுமை, அன்பு

ஒரு முறை, பிரபலமான அரசு அதிகாரி ஒருவன், வயதில் சற்று பெரியவராக இருந்த ஒரு சிறந்த துறவியை சந்தித்தான். அவனுக்கு இருந்த அகம்பாவத்தினால், தான் துறவியை விட உயர்ந்தவன் என நிரூபிக்க முயற்சித்தான். அவர்களுக்கு இடையே பேச்சு தொடர்ந்த போது அவன், “வயதான துறவியே, உன்னைப் பற்றி நான் என்ன நினைக்கிறேன் என்றும், நீ கூறிய விஷயங்கள் என்னவென்றும் உனக்குத் தெரியுமா?” என்று கேட்டான்.

அதற்கு துறவி, “என்னைப் பற்றி நீ என்ன நினைக்கிறாய் என்ற கவலை எனக்கு இல்லை. நீ என்னைப் பற்றி எந்த விதமான அபிப்பிராயம் வேண்டுமானாலும் வைத்துக் கொள்ளலாம்” என்றார்.

அரசு அதிகாரி வெறுப்புடன், “நான் என்ன நினைக்கிறேன் என்று சொல்கிறேன். என் கண்களுக்கு நீ குப்பை போல் தெரிகின்றாய்!” என்றான்.

துறவி புன்சிரிப்புடன் மெளனமாக இருந்தார்.

அவமானப் படுத்திய பிறகும், துறவி மெளனமாக இருந்ததைப் பார்த்து, அரசு அதிகாரி, “என்னைப் பற்றி நீ என்ன நினைக்கிறாய்?” என்று ஆவலுடன் கேட்டான்.

அதற்கு துறவி, “என் கண்களுக்கு, நீ புத்தரை போல இருக்கிறாய்” என்றார்.

இதைக் கேட்டவுடன், பேரின்பத்துடன் அரசு அதிகாரி வீட்டிற்குச் சென்று மனைவியிடம் இந்த நிகழ்வை கூறினான்.

அதற்கு அவன் மனைவி, “தற்பெருமை கொண்ட பைத்தியமே! ஒருவனின் மனதில் குப்பைக்கு மட்டுமே இடம் வைத்திருப்பவன் மற்றவர்கள் எல்லோரையும் அப்படியே எண்ணுகிறான். அந்த வயதான துறவியின் மனது புத்தரைப் போல இருந்ததால், எல்லோரிலும் புத்தரையே பார்க்கிறார்!” என்றாள்.

நீதி:

ஒருவனின் எண்ணங்கள் அவன் செய்யும் செயல்களில் பிரதிபலிக்கின்றன.

மொழி பெயர்ப்பு:

சரஸ்வதி, ரஞ்சனி

Source: http://saibalsanskaar.wordpress.com

 

 

அழிவில்லாத ஆத்மாவைப் பற்றி ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் மற்றும் அர்ஜுனனின் கருத்து

நீதி: உண்மை / நேர்மை

உபநீதி: நியாயம் / சமத்துவம் / பகுத்தறிவு

பகவத் கீதையின் முதல் அத்தியாயம், சிறந்த போர் வீரனான அர்ஜுனன் தன் உறவினர்களுடன் போராடுவதற்கு தயங்குவதை விவரிக்கிறது. அர்ஜுனன், பாண்டவ சேனையை வழி நடத்தி, கௌரவர்களுடன் போரிட தயாராக இருந்தான். கௌரவர்களின் படையில் அவனது ஒன்று விட்ட சகோதரர்கள், சித்தப்பா மற்றும் இதர உறவினர்கள்,  ஆசிரியர்கள்,  குரு, மதிப்பிற்குரிய பெரியோர்கள், அரசர்கள் மற்றும் அவனது நெருங்கிய நண்பர் கூட்டம் இருந்தனர். பாண்டவர்கள் படையில் அர்ஜுனன், அவனது சொந்த சகோதரர்கள், சில ஒன்று விட்ட சகோதரர்கள், மாமா மற்றும் சில அரசர்கள் இருந்தனர். பகவான் ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் அவனுக்கு தேரோட்டியாக இருந்து, தகுந்த ஆதரவு கொடுத்து வழி நடத்தினார். குருக்ஷேத்திர போர்க்களத்தில் யுத்தம் தொடங்க இருந்தது.

தன்னை எதிர்த்து யுத்தம் புரிபவர்களை ஆய்வு செய்வதற்காக, அர்ஜுனன் ஸ்ரீ கிருஷ்ணரிடம் ரதத்தை எதிரும் புதிருமாக இருக்கும் படைகளுக்கு மத்தியில் நிறுத்துமாறு கேட்டுக் கொள்கிறான். அங்கிருந்த பல முகங்களை அடையாளம் கண்டு கொண்டதும், அர்ஜுனனது உணர்ச்சிகள் பொங்கி வழிந்தன; சோகத்தில் மூழ்கிய அர்ஜுனன் உணர்ச்சிவசப்பட்டு குழப்பமடைந்தான்.

அவன் தன்னுடைய நெருங்கிய நண்பர்கள் மற்றும் உறவினர்களுடன் போர் புரியும் எண்ணத்தை நிராகரித்து, அவர்கள் தன்னை கொல்ல விரும்பினாலும், தான் அவர்களைக் கொல்ல விரும்பவில்லை என்றான். அர்ஜுனன், போரில் வென்று ராஜ்ஜியத்தின் அரச பதவியைப் பெறுவதால் எந்த ஒரு மதிப்பும் கிடைக்கப் போவதில்லை; இவ்வாறு பெற்ற வெற்றியினால் சொர்க்கமே கிடைத்தாலும் அது அவசியமில்லை என்றான். அர்ஜுனன் குழப்பமடைந்து, தைரியத்தை இழந்து, தான் போர் புரியப் போவதில்லை எனக் கூறி போர்க் கருவிகளை கீழே வைத்தான்.

இவ்வாறு கூறிய அர்ஜுனன், தன் வில்லையும் அம்புகளையும் ரதத்தில், கீழே வைத்து விட்டு மன நிலையை இழந்தான்.

ஸ்ரீ கிருஷ்ணர், “இது போன்ற ஆபத்தான நேரத்தில் போர்க் கருவிகளை நிராகரிப்பது பொருத்தமாக இல்லை” என்று அர்ஜுனனிடம் கூறினார்; மேலும் இது அவனது கோழைத்தனத்தை வெளிப்படுத்தி, அவனுக்கும் அவனது பரம்பரைக்கும் அவமதிப்பை ஏற்படுத்தும் என்று கூறி, அவனை எழுந்து போர் புரியும்படிக் கூறுகிறார். தான் போரில் வெற்றியே பெறுவதாக இருந்தாலும், தன் கைகளால் ஏற்படும் உயிர் சேதத்தை அவன் மனம் ஒப்புக் கொள்ளவில்லை. மன நிலை இழந்த அர்ஜுனன் மேலும் குழம்பினான்.

இச்சமயத்தில் பகவான் ஸ்ரீ கிருஷ்ணர், ‘ஜனன மரண’த்தைப் பற்றிய போதனை, பகவத் கீதையின் தத்துவத்தின் முக்கியக் கூறுகள் மற்றும் தன் போதனைகளின் மையக் கருத்தையும் கூற ஆரம்பித்தார். உண்மையான அறிவு / மெய்யறிவு என்பதைப் பற்றியும், ஆத்மாவின் தன்மையையும், தவிர்க்க முடியாதவற்றிற்கு வருந்துவது வீண் என்றும் அவர் கூறினார். அவர் அறிவு மற்றும் அனுபவத்தின் வித்தியாசத்தையும், தர்மம் மற்றும் கர்ம யோகத்தின் தத்துவத்தை ஒருவர் கடைப்பிடிப்பதின் முக்கியத்துவத்தையும் விளக்கினார். அர்ஜுனனுக்கு, பகுத்தறிவை ஒழுங்காக பயன்படுத்தவும், அவனது ஆன்மீக குழப்பத்திலிருந்து வெளிவரும் வழியையும் அவர் கற்றுக் கொடுத்தார். இதை அர்ஜுனன் பரிவு என்று தவறாக எண்ணினான்.

அர்ஜுனனுடைய வார்த்தைகள் அறிவுள்ளது போல் தோன்றினாலும், உண்மையான அறிவாளிகள், இருப்பவர்களுக்கோ, இறந்தவர்களுக்கோ சோகப்படுவதில்லை. உண்மை மற்றும் உண்மை இல்லாததை பகுத்தறிந்து கொள்வதில் மெய்யறிவு இருக்கிறது. வாழ்க்கை தொடர்ச்சியானது – ஆன்மா நிலையானதாக இருப்பதால், அதற்கு அழிவு என்றும் கிடையாது. மனிதர்கள் வாழ்க்கை சுழற்சியில் பிறக்கிறார்கள், வயது முதிர்ந்த பின் மரணம் அடைந்து, வேறு உடலில் பிறவி எடுக்கிறார்கள். இந்தத் தத்துவத்தை புரிந்து கொண்ட மெய்ஞானி இச்சுழலால் ஏமாறுவதில்லை. இரட்டைத் தன்மையால் (துவைதம்) அமைக்கப்பட்ட இவ்வுலகில், மனித வாழ்க்கை எதிர்பதங்களால் விவரிக்கப் படுகிறது; இன்பமும் துன்பமும், உஷ்ணமும் தண்மையும் – இவை நிலையானதல்ல. பகவான் ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் அர்ஜுனனை எல்லாவற்றையும் பொறுத்துக் கொள்ளும்படி அறிவுறுத்துகிறார். உண்மையானதை மறைக்க முடியாது; உண்மையல்லாதது நிலையாக இருக்க முடியாது என்றும் கூறுகிறார். அழிவற்றது ஒவ்வொருவரிலும், ஒவ்வொரு பொருளிலும் பரவி இருக்கிறது. “உண்மையான நான்” அல்லது “ஆத்மா” எல்லா உடல்களிலும் இருக்கும்; ஆனால் உடல் இறக்கும் போது ஆத்மா இறப்பதில்லை. உடல் மாற்றங்களை, ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் உடை மாற்றுவதுடன் ஒப்பிடுகிறார். அறிவாளிகள் மரணம் என்ற மாயையால் ஏமாற்றப் படுவதில்லை.

ஆத்மாவிற்கு ஜனனம் மரணம் என்பதே கிடையாது. இது ஆதி காலத்திலிருந்து நிலைத்து நிற்கும் ஒன்றாகும். உடல் அழியும் போது ஆத்மா அழிவதில்லை.

நீதி:

பெரும்பாலான மக்களுக்கு வாழ்க்கையே ஒரு போர்க்களம். இது உடலால் செய்யும் போர் அல்ல; வாழ்க்கையில் ஒருவன் சந்திக்கும் சவால்களாகும். மனிதர்கள் தங்களின் ஆக்கப் பூர்வ ஆசைகள் மற்றும் லட்சியங்கள், கடமைகள், சுய வாழ்க்கை, குடும்பம், சமூகம் இவற்றை பூர்த்தி செய்ய வேண்டிய நிர்ப்பந்தத்தில் இருக்கின்றனர். நம் எதிரே சில எதிர்மறை குணாதிசயங்கள் கொண்டவர்கள் மற்றும் ஆசைகளின் தூண்டுதல்கள் இருக்கின்றன. இத்தகைய பிரச்சனைகளால் நாம் துக்க சாகரத்தில் மூழ்குகிறோம்.

நாம் மனம் குழம்பி, முடிவு எடுக்க முடியாமல் திகைத்து நிற்கிறோம். நமது விருப்பங்கள், நாம் விரும்பும் மற்றவர்களின் விருப்பங்கள், கடமைகள், ஆக்கப் பூர்வமான வெளிப்பாடுகள், நமது செயல்கள் மற்றும் நமக்கு பிரச்சனைகளைத் தரும் மற்றவரது செயல்கள் – இவற்றால் நாம் மனம் குழம்பி, முடிவு ஒன்றும் எடுக்க முடியாமல் திகைத்து, தவிக்கிறோம். இத்தகைய தருணங்களில் பிறரது உதவியை எதிர் பார்க்கிறோம். அர்ஜுனனைப் போல, கடவுளின் அருள் இருந்தால், ஒரு மகான் நமக்கு குருவாக வந்து வழிகாட்டி, உண்மை மற்றும் உண்மையல்லாததின் வித்தியாசத்தை நமக்கு புரிய வைக்கிறார்.

பற்று மற்றும் ஆணவம் – இவை இரண்டும் நம் வாழ்க்கையை கட்டுப்படுத்தும் உணர்ச்சிகளின் மூல காரணங்கள் ஆகும். இவை நம் புத்தியை மறைக்கின்றன. நம்மால் தெளிவாக யோசனை செய்ய முடிவதில்லை. நாமே மக்களைப் பற்றி ஒரு முடிவெடுத்து, சிலரை நண்பர்களாகவும், சிலரை எதிரிகளாகவும் எண்ணுகிறோம். நாம் சில எதிர்பார்ப்புகளுடன் சில எண்ணங்களை நம் மனதில் நினைக்கிறோம். இதுவே நமக்கு துக்கத்தை அளிக்கிறது. நாம் ஏமாந்து, அதை வாழ்க்கைப் பாதையில் தொடருகிறோம். நம்மை இந்த விதமான தூக்கத்திலிருந்து எழுப்ப, ஸ்ரீ சங்கரர் உலக குறிக்கோள்கள் மற்றும் உறவுகளுக்காக நம் சக்தியை வீணடிக்க வேண்டாம் என்று கூறுகிறார். ஒரு முறை நமது குரு ‘எல்லாம் ஒன்றே’ என்ற அறிவை வழங்கிய பின், நாம் அந்த திசையை நோக்கி நம் பணிகளை செய்ய வேண்டும். நம் வாழ்க்கையில் ஒவ்வொரு நாளும், இதை சிறிது சிறிதாகப் புரிந்து கொண்டு, உணர்ந்து, கடைப்பிடித்தால், ஒரு நாள் நம் பிறந்த பயனை அறிந்து கொள்வோம்.

மொழி பெயர்ப்பு:

சரஸ்வதி, ரஞ்சனி

Source: http://saibalsanskaar.wordpress.com

அரசர் ஜனகரும் அஷ்ட வக்கிரரும்

நீதி: நன் நடத்தை

உபநீதி: குருவிடம் மரியாதை / தன்னடக்கம்

ஒரு முறை, அறிவில் தெளிந்தவரான ராஜ ரிஷி ஜனகர், ஞானி அஷ்டவக்கிரரின் பாதங்களில் பணிந்து வணங்கினார். அரசர் அஷ்டவக்கிரரிடம், “எனது ராஜ்ஜியத்தையும், அரண்மனையையும் வைத்துக் கொண்டு நான் என்ன செய்யப் போகிறேன்? இவற்றால் இனி எனக்கு எந்தப் பயனும் இல்லை. நான் உங்கள் காலடிகளில் அமர விரும்புகிறேன். தயவு செய்து என்னை, காட்டில் உள்ள உங்கள் ஆசிரமத்தில் இருக்க அனுமதி கொடுங்கள்” என்று கூறினார்.

அதற்கு அஷ்டவக்கிரர், “நீ இப்போது உள்ள நிலையில், உன் விருப்பு, வெறுப்புகளைப் பொறுத்து உன் வாழ்க்கை இல்லை. உன் வாழ்வு உன் தேவைகளைப் பொறுத்து இல்லை; ஏனெனில் உனக்கு உண்மையாக எதுவுமே தேவையில்லை. அறிவில் தெளிந்த ஒருவன் அரசனாக இருக்கும் பாக்கியம், உனது மக்களுக்கு கிடைத்திருக்கிறது. நீ அவர்களுக்கு அரசனாக இருக்க வேண்டும்” என்று பதிலுரைத்தார்.

மனமின்றி, தயக்கத்துடன் ஜனகர் தன் அரண்மனையில் இருந்து, ராஜ்ஜியத்தை புத்திசாலித்தனத்துடன் ஆண்டு வந்தார். ஜனகர் அவரது நாட்டு மக்களுக்குக் கிடைத்த ஒரு வரப்பிரசாதம்; ஏனெனில், அவர் அறிவில் தெளிந்த குருவாக இருந்த போதிலும், ஒரு அரசராக பணி செய்து வந்தார். இந்திய தேசத்தில் பல முனிவர்களும், மஹான்களும் ஆரம்பத்தில் அரசர்களாகவும், பேரரசர்களாகவும் இருந்து,  தன் விருப்பத்துடன் மனமார அதை துறந்துவிட்டு, மிகுந்த கண்ணியத்துடன் துறவிகளாக வாழ்ந்தவர்கள். உதாரணத்திற்கு, கௌதம புத்தர், மகா வீரர், பாஹுபலி போன்ற பலரை நாம் எடுத்துக் கொள்ளலாம்; ஆனால் அறிவில் தெளிந்த அரசராக இருப்பது மிக்க அரிது. ஜனகர் அரசராக இருந்த போதிலும், அரசப் பொறுப்புகளிலிருந்து சிறிது அவகாசம் கிடைத்த போதெல்லாம், ஞானி அஷ்டவக்கிரரின் ஆசிரமத்திற்கு சென்று வந்தார்.

ஆசிரமத்தில் சில துறவிகள் இருந்தனர். அவர்களுக்கு அஷ்டவக்கிரர் கற்பித்து வந்தார். ஜனகர் ஆசிரமத்திற்கு வந்த போதெல்லாம், அஷ்டவக்கிரர் அவருக்கு தனி மரியாதை செலுத்தி அவருடன் உரையாடினார். இதனால் துறவிகள் ஜனகர் மீது சீற்றம் கொண்டனர். அஷ்டவக்கிரர் அரசரைக் கண்டவுடன் இருவரின் முகங்களும் பிரகாசம் அடைந்தன. துறவிகளைக் காணும் போது, ஞானியின் முகத்தில் அதே பிரகாசம் இருந்ததில்லை.

துறவிகள் ஒருவருக்கொருவர் ரகசியமான குரலில், “நம் குரு இது போன்ற ஒரு மனிதனிடம் சிக்கிக் கொண்டு விட்டாரா என்ன? நம் குரு ஊழலுக்கு ஆட்பட்டதைப் போல் தெரிகிறது. இந்த மனிதன் ஒரு அரசன்; அரண்மனையில் வசிக்கிறான். இவனுக்கு பல மனைவிகளும், குழந்தைகளும் இருக்கின்றனர்; ஏராளமான செல்வமும் இருக்கிறது. நடக்கும் நடையைப் பாருங்கள்! ஒரு அரசனைப் போல் நடக்கிறான்; அணிந்திருக்கும் உடைகளையும், ஆபரணங்களையும் பாருங்கள். இவனிடம் எந்த அளவு ஆன்மிகம் உள்ளது என, நம் குரு அவனிடம் கவனம் செலுத்துகிறார்? நாம் எல்லோரும் குருவிடம் ஆன்மீக முன்னேற்றத்திற்காக பூர்ணமாக நம்மை அர்ப்பணித்துள்ளோம். இங்கு நாம் துறவிகளாக வந்துள்ளோம்; ஆனால், குரு நம்மை அலட்சியம் செய்கிறார்” என்று  பேசிக் கொண்டனர்.

துறவிகளின் மனதில் இத்தகைய எண்ணங்கள் வளர்வதை அஷ்டவக்கிரர் புரிந்து கொண்டார். ஒரு நாள், அவர் முன்னறையில் துறவிகளுடன் அமர்ந்து பேசிக் கொண்டிருந்தார். அரசர் ஜனகரும் அங்கு இருந்தார்.

சொற்பொழிவு நடைபெற்றுக் கொண்டிருக்கும் போது, ஜனகரின் நாட்டிலிருந்து ஒரு படைவீரன் அங்கு வந்தான். அஷ்டவக்கிரரை வணங்காமல், அரசரை மட்டும் வணங்கி விட்டு அவன், “அரசே, அரண்மனையில் தீ விபத்து ஏற்பட்டுள்ளது. அங்கு எல்லாம் எரிந்து கொண்டு குளறுபடியாக இருக்கிறது” என்றான்.

ஜனகர் எழுந்து கொண்டு, படை வீரனிடம் கோபமடைந்து, “இங்கிருந்து சென்று விடு. சத்சங்கத்தில் ஏன் குழப்பம் ஏற்படுத்துகிறாய்? உனக்கு என்ன தைரியம்? என் குருவை வணங்காமல், என்னை மட்டும் நீ எவ்வாறு வணங்கலாம்? முதலில் இங்கிருந்து சென்று விடு” என்று கூறினார். படை வீரன் அந்த அறையை விட்டு உடனடியாக சென்று விட்டான். ஜனகர் அமர்ந்ததும், குரு தன் சொற்பொழிவைத் தொடர்ந்தார்.

சில நாட்களுக்குப் பிறகு, அஷ்டவக்கிரர் மற்றொரு நிகழ்வை ஏற்படுத்தினார். இந்த முறையும், அனைவரும் முன்னறையில் அமர்ந்து, குருவின் சொற்பொழிவைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தனர். இதன் இடையில், ஆசிரமத்த்தின் வேலையாள் ஒருவன் முன்னறைக்கு ஓடி வந்து, “குரங்குகள் அங்கு கொடியில் காயப் போட்டிருந்த உங்கள் ஆடைகளை எடுத்துச் சென்று விட்டன. அந்த ஆடைகளை அவை நாசப் படுத்திக் கொண்டிருக்கின்றன” என்று கூறினான்.

துறவிகள் அனைவரும் உடனே ஓடிச் சென்று, தன் ஆடைகளைக் காப்பாற்ற முனைந்தனர். குரங்குகள் தன் ஆடைகளை நாசப் படுத்துவதை அவர்கள் விரும்ப வில்லை. அங்கு சென்று அவர்கள் கண்டது யாதெனில்,  குரங்குகள் ஒன்றும் இல்லாமல், ஆடைகள் கொடியில் உலர்ந்து கொண்டிருந்தன. நடந்தவற்றை அவர்கள் புரிந்து கொண்டனர். அவமானத்தால் தலை குனிந்தவாறு, திரும்பி வந்து அமர்ந்தனர்.

சொற்பொழிவின் ஒரு பகுதியாக குரு அஷ்டவக்கிரர் இவ்வாறு கூறினார் – அங்கு பாருங்கள்! இந்த மனிதர் ஒரு அரசர். சில நாட்களுக்கு முன்பு அவரது மாளிகை எரிந்து போனது. அவரது ராஜ்ஜியமே குழப்பமடைந்திருந்தது. அவரது செல்வம் நாசமாகிப் போனது; ஆனால் அவரது கவலை எல்லாம், படை வீரன் சத்சங்கத்தில் தலையீடு செய்ததைப் பற்றி இருந்தது. நீங்களோ துறவிகள். உங்களிடம் இருப்பது நீங்கள் அணிந்திருக்கும் ஆடைகள் மட்டுமே. மாளிகையோ, மனைவியோ, குழந்தைகளோ எதுவும் உங்களுக்கு இல்லை. நான் சொல்வதில் கவனம் செலுத்தாமல், அந்த ஆடைகளுக்காக நீங்கள் ஓடினீர்கள். எங்கே உங்கள் துறவு? இந்த மனிதரே சரியான துறவி. அரசராக இருந்த போதிலும், அவர் ஒரு துறவி! நீங்கள் எல்லோரும் துறவிகளா? மற்றவர்கள் புறக்கணித்த பொருட்களை நீங்கள் பயன் படுத்துகிறீர்கள்; ஆனால் உங்களில் துறவறம் இல்லை. இதுவே நீங்கள் இருக்கும் நிலை. அதுவே அவர் இருக்கும் நிலை!

நீதி:

ஒருவரது உள்ளார்ந்த முன்னேற்றத்திற்கும், வெளி உலகில் அவர் செய்யும் பணிகளுக்கும் எந்த சம்பந்தமும் கிடையாது. ஒருவர் தங்களின்  ஆன்மீக முன்னேற்றத்திற்காக என்ன செய்கிறார்களோ அதுவே முக்கியமானது. வெளி உலகில் நாம் சமூக நோகத்துடன் செயற்படுகிறோம்; நாம் இருக்கும் சூழ்நிலைக்குத் தகுந்தவாறு நாம் நடந்து கொள்கிறோம். இதற்கு சமுதாய சம்பந்தம் மட்டுமே உள்ளது; ஆன்மீக அல்லது புறநிலை கோட்பாடோடு சம்பந்தம் எதுவும் கிடையாது. நமக்குள் நாம் எவ்வாறு நடந்து கொள்கிறோம் என்பது மட்டுமே அத்தியாவசியமாகும்.

நாம் ஒவ்வொருவரும், சூழ்நிலைக்கு தகுந்தவாறு பல வேடங்களை அணிந்து கொள்கிறோம் – மேலோட்டமான ‘நான்’, தேவையான ‘நான்’, சமுதாய ‘நான்’ மற்றும் ஆன்மீக ‘நான்’. பெரும்பாலான சமயங்களில், உலகளாவிய விஷயங்களுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்து விட்டு, முக்கியமாக கவனம் செலுத்த வேண்டிய உள்ளார்ந்த நோக்கத்தை விட்டு விடுகிறோம். ஆன்மீகப் பாதையில் செல்பவனுக்கு, உண்மையில் “நான் யார்” என்று புரிந்து கொள்தே நோக்கமாக இருக்க வேண்டும்.

அந்த புரிதலை அடைந்து விட்டால், உலகத்தில் எல்லோரையும் சமமாக பார்க்கும் தன்மை ஏற்படுவதால், வித்தியாசங்களும் இருக்காது; குழப்பங்களும் ஏற்படாது. உதாரணத்திற்கு, உடலில் கண்கள், செவிகள், மூக்கு, கைகள், கால்கள் போன்ற உறுப்புகள் வெவ்வேறு பணிகளை செய்தாலும், இவை இணைந்து ஒரு உடலையே குறிக்கின்றன; மனிதன் ஒருவனே.

இது மின்சாரத்தின் தன்மை, ஒரே உட்பொருள். அதை நாம் சக்தி என்று குறிப்பிடுகிறோம்; ஆனால், அதுவே குமிழ் விளக்குகளில், மின் விசிறிகளில், குளிர் சாதனப் பெட்டிகளில் வெவ்வேறு பொருட்களில் வெளிப்படுகிறது. அவற்றின் ஆதாரம் மின்சார சக்தியே. நம் அனைவரிலும் உள்ள ஆத்மா ஒன்று என்பதே உண்மை.

பார்ப்பதற்கு தோற்றத்திலும், வடிவமைப்பிலும் இரட்டைத்தனம் போல் தோன்றுகிறது. வாழ்க்கையில் இத்தகைய இரட்டைத்தனத்தைத் தவறாகப் புரிந்து கொண்டால், ஒருவர் மாயையில் கட்டாயமாக சிக்கிக் கொள்வார்; ஆனால் எல்லோரையும் ஒன்றாக நினைத்தால் விஷ்ணுத்துவத்தின் உண்மையை காண முடியும்.

எனவே, ஒருவன் அறிவாளியாக இருக்க வேண்டுமென்றால், சுய நினைவுடன், எல்லோரும் சமம் என்பதையும், எந்த சூழ்நிலையிலும் மனக்குழப்பம் அடையாமல் எதிர் கொள்வதை பழக்கப் படுத்திக் கொள்ள வேண்டும். இதற்கு சாதனையும், பயிற்சியும் அதிக அளவில் தேவைப்படும்.

மொழி பெயர்ப்பு:

சரஸ்வதி, ரஞ்சனி

Source: http://saibalsanskaar.wordpress.com

 

 

 

 

 

கர்மா என்றால் என்ன?

நீதி – அஹிம்சை  

உபநீதி – தெளிவான மனப்பான்மை, எண்ணங்கள் / வார்த்தைகள் / செயல்களில் ஒருங்கிணைப்பு

புத்தர் தன் சிஷ்யர்களுடன் அமர்ந்திருந்தார். அதில் ஒருவர், “கர்மா என்றால் என்ன?” என்று கேட்டார்.

அதற்கு புத்தர், “நான் ஒரு கதை சொல்கிறேன்….” என்று ஆரம்பித்தார்.

ராஜா ஒருவர் தன் யானை மேல் சவாரி செய்து, ராஜ்ஜியத்தை சுற்றிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். திடீரென, ராஜா அங்கிருந்த சந்தையில், ஒரு கடைக்கு முன் நிறுத்தி அமைச்சரிடம், “ஏன் என்று தெரியவில்லை. இந்தக் கடையின் சொந்தக்காரரை தூக்கில் தொங்க விட வேண்டும் போல தோன்றுகிறது” என்றார். இதைக் கேட்ட அமைச்சர் அதிர்ச்சியுற்றார். ராஜாவை காரணம் கேட்பதற்கு முன், அவ்விடத்திலிருந்து ராஜா நகர்ந்து விட்டார்.

அடுத்த நாள், அமைச்சர் அங்கேயே வசிக்கும் உள்ளூர் மனிதர் போல, அந்த கடைக்காரனை பார்க்கச் சென்றார். தற்செயலாக கேட்பது போல, வியாபாரம் எப்படி இருக்கிறது என்று கடைக்காரரை விசாரித்துக் கொண்டிருந்தார். சந்தனக் கட்டை வியாபாரம் செய்து கொண்டிருந்த அவன், கடைக்கு வருபவர்கள் யாருமே இல்லை, வந்தாலும் சந்தனக் கட்டையை முகர்ந்து விட்டு செல்கின்றனர் என்று கூறிக் கொண்டிருந்தான். மேலும், சந்தனக் கட்டையின் தரம் நன்றாக இருந்தாலும், ஒருவரும் அவனிடமிருந்து வாங்குவதில்லை என்றும் குறைப்பட்டுக் கொண்டிருந்தான். ராஜா கூடிய விரைவில் இறந்து விட்டால், சந்தனக் கட்டை வியாபாரம் பிரமாதமாக இருக்கும்; ஏனெனில், அவனைத் தவிர அங்கு சந்தனக் கட்டை வியாபாரம் செய்பவர்கள் யாருமே இல்லை என்றும், ராஜாவின் மரணம் அவன் செய்யும் தொழிலுக்கு லாபம் அளிக்கும் என்று தன் எண்ணங்களை அமைச்சரிடம் பகிர்ந்து கொண்டான்.

அப்போது தான், ராஜா ஏன் இவனைப் பற்றி அப்படி பேசினார் என்பது அமைச்சருக்கு தெளிவாக புரிந்தது. அவன் கடை வாசலுக்கு முன் நின்ற போது, ஏதோ எதிர்மறையான எண்ணங்கள் வியாபாரிக்கு இருந்ததால், ராஜாவிற்கும் ஏதோ ஒரு விதமான தகாத எண்ணம் தோன்றியது.

தெளிவான எண்ணம் கொண்ட அமைச்சர் இந்த விஷயத்தைப் பற்றி யோசித்தார். அமைச்சர், தான் யார் என்று சொல்லிக் கொள்ளாமல், வியாபாரியிடமிருந்து சந்தனக் கட்டைகளை வாங்க வேண்டும் என்ற தன் விருப்பத்தை வெளிப்படுத்தினார். உடனடியாக வியாபாரி, அமைச்சர் கேட்ட சந்தனக் கட்டைகளை ஒரு காகிதத்தில் சுற்றிக் கொடுத்தான்.

அமைச்சர் அரண்மனைக்கு திரும்பி வந்த பிறகு, நேரடியாக ராஜாவிடம் சென்று, சந்தனக் கட்டை விற்கும் வியாபாரி, ராஜாவிற்கு ஒரு பரிசு கொடுத்திருப்பதாகக் கூறினார். ராஜா ஆச்சரியப் பட்டார். பரிசுப் பொட்டலத்தை திறந்த போது, சந்தனக் கட்டையும், அதன் நறுமணமும் ராஜாவிற்கு இன்ப அதிர்ச்சியை கொடுத்தது. பேரின்பத்துடன், சந்தன வியாபாரிக்கு சில தங்க நாணயங்களை ராஜா அனுப்பினார். தவறாக வியாபாரியைப் பற்றி நினைத்தோமே என்று ராஜா மிகவும் வருத்தப் பட்டார்.

வியாபாரி, தங்க நாணயங்களை வாங்கிக் கொண்ட பிறகு, வறுமையிலிருந்து தன்னைக் காப்பாற்றிய ராஜாவை நினைத்து அதிர்ச்சியுற்றான். சொந்த இலக்கை அடைவதற்கு, எதிர்மறையான எண்ணங்களோடு ராஜாவை தவறாக நினைத்தோமே என்று வியாபாரி மனம் வருந்தினான்.

மற்றவர்களைப் பற்றி ஒரு சிறந்த மற்றும் பரிவான எண்ணம் இருந்தால், அந்த ஆக்கப் பூர்வமான எண்ணம் நமக்கு நல்ல விதத்தில் வந்து சேரும். தீய எண்ணங்களை மனதில் வளர்த்தால், பழிவாங்கும் நோக்கத்தோடு இந்த எண்ணங்கள் நம்மிடமே வந்து சேரும்.

“கர்மா என்றால் என்ன?” என்று புத்தர் கேட்டார்.

இதற்குப் பலர், “நம் வார்த்தைகள், நம் செயல்கள், நம் உணர்வுகள், நம் நடவடிக்கைகள்……..” என்றனர்.

புத்தர் தலையை அசைத்தவாறு, “உங்கள் எண்ணங்களே உங்கள் கர்மா!” என்று கூறினார்.

நீதி:

நாம் மற்றவர்களுக்கு என்ன கொடுக்கிறோமோ, அதை மறுபடியும் பெறுவோம். எல்லாமே எதிர் விளைவும், பிரதிபலிப்பும் தான். நல்ல எண்ணங்களும், நற்செயல்களும் நல்ல விளைவுகளை ஏற்படுத்தும்.

மாணவர்களுக்காக – எளிமையான கதைகள் மற்றும் அனுபவங்கள், தத்துவக் கோட்பாடுகளை சிறப்பாக விவரித்து, சில முக்கியமான கருத்துகளை மக்களிடம் போய் சேர்க்கின்றன; அதனால், நம் எண்ணங்கள், செயல்கள், மற்றும் நடவடிக்கைகளை சரிவர யோசித்து தேர்ந்தெடுக்க ஒரு வாய்ப்பும், உரிமையும் கிடைக்கிறது. சிறு வயதிலிருந்தே, இந்த நற்பண்புகள் மற்றும் கற்பித்தலை வளர்த்துக் கொண்டால், படிப்பு, வேலை மற்றும் வாழ்க்கையின் முக்கியமான காலக் கட்டத்தில் இவை உதவும். இவ்வகையான மனிதர்கள், சமநிலையை அடைந்து, உலகம் சார்ந்த மற்றும் தெய்வீக வாழ்க்கையை தெளிவான புரிதலோடு நடத்திச் செல்வார்கள்.

மொழி பெயர்ப்பு:

சரஸ்வதி, ரஞ்சனி

Source: http://saibalsanskaar.wordpress.com