ஸ்ரீ ராமபிரான் எழுதிய கடிதம்

நீதி – அன்பு

உபநீதி – பரிவு, தெய்வீகத் தன்மை

பூஜா தனது அஞ்சல் பெட்டியில் ஒரு கடிதத்தைப் பார்த்தாள். அதை திறப்பதற்கு முன்பு, மற்றொரு முறை அக்கடிதத்தைக் கூர்ந்து கவனித்தாள். அதில் அஞ்சல் முத்திரை இல்லை.  அதில் பெயரும், விலாசமும் மட்டும் இருந்தன.

அந்தக் கடிதத்தை திறந்து படித்தாள் பூஜா.

“அன்புக்குரிய பூஜாவிற்கு,

வரும் சனிக்கிழமை மதியம், நான் உன் வட்டாரத்தில் இருப்பேன். உன்னை சந்திக்க ஆசைப்படுகிறேன்.

அன்புடன்,

ராமர்”

அந்தக் கடிதத்தை படித்தவுடன் கடவுளாக இருக்குமோ என்று எண்ணிய பூஜா பேரின்பத்துடன் இருந்தாள்; ஆனால், மேசை மேல் கடித்தத்தை வைக்கும் போது, குழப்புமும் இருந்தது. “எதற்கு கடவுள் என்னைப் பார்க்க ஆசைப்படுகிறார்? நான் ஒரு சாதாரண பெண் தானே. அவருக்கு சிறப்பாக ஏதாவது கொடுப்பதற்குக் கூட என்னிடம் ஒன்றுமே இல்லையே” என்று நினைத்தாள்.

அப்போது பூஜாவிற்கு தன் சமையலறையில் இருந்த காலி அலமாரி ஞாபகத்திற்கு வந்தது.

“ஐயோ! ராமர் வந்தால் கொடுக்க உணவு கூட இல்லையே. அங்காடிக்கு சென்று சமையல் செய்ய எதையாவது வாங்கி வர வேண்டும்” என்று பூஜா நினைத்தாள்.

தனது பணப்பையை திறந்து பார்த்த பொழுது, மிக குறைந்தளவில் பணம் இருந்தது.

“இந்த பணத்தை வைத்துக் கொண்டு ரொட்டியும், காய்கறிகள் மட்டுமாவது வாங்கலாம்” என்று நினைத்தாள்.

மாற்றுச் சட்டையை அணிந்துக் கொண்டு, குளிருக்கு ஒரு சால்வையையும் போத்திக் கொண்டு பூஜா அங்காடிக்குச் சென்றாள். ரொட்டித் துண்டு, சில காய்கறிகள் மற்றும் ஒரு லிட்டர் பால் வாங்கினாள். எல்லாப் பொருட்களையும் வாங்கிய பிறகு, அவளிடம் சில சில்லறை காசுகள் மட்டுமே இருந்தன; வரும் திங்கட் கிழமை வரை சமாளித்து விடலாம் என்று எண்ணி மன திருப்தியோடு வீட்டிற்கு திரும்பிக் கொண்டிருந்தாள்.

“அம்மா, கொஞ்சம் உதவி செய்கிறீர்களா?”

ஆழ்ந்த யோசனையில் இருந்த பூஜா, சென்று கொண்டிருந்த குறுக்கு சந்தில் இருந்த இரண்டு நபர்களை முதலில் கவனிக்கவில்லை; கிழிந்த ஆடைகள் அணிந்த ஒரு ஆணும், பெண்ணும் இருந்தனர்.

“சற்று பாருங்கள்! எனக்கு வேலை இல்லை; என் மனைவியும் நானும் தெருவில் தான் வசிக்கிறோம். குளிரும், பசியும் எங்களை தாக்குகின்றன. எங்களுக்கு நீ உதவி செய்தால் நாங்கள் நன்றி உணர்வோடு இருப்போம்” என்றார்.

உடனடியாக அவர்களுக்கு உதவி செய்ய வேண்டும் என்ற மனப்பான்மை பூஜாவிற்கு இருந்தாலும், அவளிடம் இருக்கும் பொருட்களைக் கொடுத்து விட்டால், கடவுளுக்கு உணவளிக்க வேறொன்றுமே இல்லையே என்று நினைத்தாள். பிறகு, பூஜா இருவரையும் பார்த்தாள். அழுக்காக, தூய்மையற்ற நிலையில் நின்று கொண்டிருந்தனர். அவர்கள் சற்று முயற்சி செய்தால் எங்கேயாவது வேலை கிடைக்குமே என்ற எண்ணமும் மனதில் அவளுக்கு தோன்றியது.

“ஐயா, நான் உதவி செய்ய வேண்டும் என்று தான் நினைக்கிறேன்; ஆனால், என்னிடமும் அவ்வளவு பணம் இல்லை. என்னிடம் இருப்பதோ இந்த காய்கறிகள், ரொட்டித் துண்டு மற்றும் பால். இன்று என் வீட்டிற்கு ஒரு முக்கியமான விருந்தாளி வருகிறார்; அவருக்கு சமைக்க இதையெல்லாம் வாங்கிக் கொண்டு வீடு திரும்புகிறேன். என்னை தயவு செய்து மன்னித்து விடுங்கள்” என்றாள் பூஜா.

“பரவாயில்லை அம்மா, எனக்கு புரிகிறது. மனமார்ந்த நன்றி” என்று அந்த ஆண் பதிலளித்தார். இருவரும் அங்கிருத்து புறப்பட்டனர்.

ஆனால் பூஜாவிற்கு மனநிறைவு கிடைக்கவில்லை. அவர்களைப் பார்த்த பூஜாவின் மனதில் தெளிவு கிடைத்தது. “இந்த உலகத்தைப் படைத்த கடவுள், படைப்பில் உள்ள அனைத்திலும் எப்போதும் இருக்கிறார்” என்று யோசித்தாள்.

“ஐயா, இருங்கள்!”

இருவரும் அவளை திரும்பி பார்த்தனர். பூஜா அவர்களை நோக்கி ஓடினாள்.

“நீங்கள் இந்த உணவை எடுத்துக் கொள்ளவும்;  என் விருந்தாளிக்கு கொடுக்க நான் வேறு ஏதாவது ஏற்பாடு செய்கிறேன்” என்று கூறி தன் கையில் இருந்த பையை அவர்களிடம் கொடுத்தாள்.

“நன்றி அம்மா, மிகவும் நன்றி!” என்று அப்பெண் நடுங்கிக் கொண்டே கூறினார்.

“சற்று இருங்கள், என்னிடம் வீட்டில் இன்னொரு சால்வை இருக்கிறது. நீங்கள் இதை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள்” என்று பூஜா தன் சால்வையை அந்த பெண்மணியிடம் கொடுத்தாள்.

தனது விருந்தாளிக்கு கொடுக்க உணவும் இல்லை;  குளிரிலிருந்து பாதுகாக்க சால்வையும் இல்லை. ஆனாலும், மன நிறைவுடன் வீட்டை நோக்கி சென்றாள்.

வீட்டிற்கு அருகில் வந்தவுடன் பதற்றம் அடைந்தாள். கடவுள் அவளைப் பார்க்க வரும் போது, கொடுக்க ஒன்றுமே இல்லையே என வருத்தப் பட்டாள்.

வீட்டு சாவியை தேடிக் கொண்டிருந்த சமயம், அஞ்சல் பெட்டியில் மற்றொரு கடிதத்தை கவனித்தாள்.

“தபால்காரன் ஒரே நாளில் இரண்டு முறை வர மாட்டானே”  என்று நினைத்துக் கொண்டே கடிதத்தை படிக்க ஆரம்பித்தாள்.

“அன்புள்ள பூஜா,

உன்னை மீண்டும் சந்தித்ததில் மகிழ்ச்சி. அந்த சுவையான உணவிற்கும், சால்வைக்காகவும் என் மனமார்ந்த நன்றி.

அன்புடன், ராமர்”

ஆனந்தத்தில் கண் கலங்கினாள் பூஜா.

நீதி:

மனிதர்களுக்கு செய்யும் ஒவ்வொரு உதவியும் கடவுளுக்கே செய்யும் சேவை எனக் கருதலாம். கடவுளின் ஒவ்வொரு படைப்பிலும் அவரை உணர்ந்து, வாய்ப்பு கிடைக்கும் போதெல்லாம் அன்போடு சேவை செய்ய வேண்டும்.

மந்திரம் சொல்லும் உதடுகளை விட சேவை செய்யும் கரங்கள் புனிதமானவை.

மொழி பெயர்ப்பு:

சுப்ரியா, சரஸ்வதி, ரஞ்சனி

Source: http://saibalsanskaar.wordpress.com

மனிதனின் நான்கு மனைவிகள்

நீதி – உண்மை

உப நீதி – ஆன்மீக வளர்ச்சி, உட்புற நோக்கு

ஒரு மனிதனுக்கு நான்கு மனைவிகள் இருந்தனர். அவன் நான்காவது மனைவியை அதிகமாக நேசித்தான். அவளுக்கு மிகச் சிறந்த ஆடைகள் மற்றும் அழகான நகைகளையும் வாங்கிக் கொடுத்தான். மிகவும் அழகாக அவளை அலங்கரித்து, எச்சமயத்திலும் அவளுடன் மகிழ்ச்சியாக இருந்தான். ஒருவரை ஒருவர் நேசித்து, அவர்கள் சந்தோஷமாக வாழ்ந்தனர்.

மூன்றாவது மனைவியையும் அவன் நேசித்தான். அவளும் ஆசையாக இருந்தாள்; அவளுக்காகவே உழைத்தான்; அவனுடைய வாழ்க்கையை கட்டுப்படுத்தும் அதிகாரத்தையும் அவளிடம் அர்ப்பணித்தான்.

அவனுடைய இரண்டாவது மனைவியிடமும் அன்பாக இருந்து, அவள் மீது மிகுந்த நம்பிக்கை வைத்திருந்தான்;  முக்கியமான பல விஷயங்களை அவளுடன் பகிர்ந்து கொண்டான். அவன் எப்பொழுதும் தன் வாழ்க்கையைப் பற்றி அவளிடம் தான் பேசுவான்.

அவனது முதல் மனைவியும் அங்கு இருந்தாள். ஆனால், அவள் மீது அவனுக்கு அதிக ஈடுபாடு இருந்ததில்லை. அவள் எப்பொழுதும் அவன் அருகிலேயே இருந்தாள். தன்னடக்கம் மிகுந்தவள்; வீடு மற்றும் அனைத்து விஷயங்களையும் அவளே கவனித்து வந்தாள்; எச்சமயமும் தன் உண்மையான இயல்பை வெளியே காட்ட முயன்றாள்.

ஒரு சமயம், அவன் நோய்வாய்பட்டு மரண படுக்கையில் இருந்தான். அவனது மனைவிகள் எல்லோரும் அவனைச் சுற்றிக் நின்று கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களிடம், “மரணத்திற்குப் பிறகு நான் தனியாக செல்ல விருப்பப் படவில்லை; உங்களில் யார் என்னுடன் வருவதற்கு தயாராக இருக்கிறீர்கள்?” என்று கேட்டான்.

அவன் நான்காவது மனைவியிடம், “நான் உன் மேல் அதிகளவில் பாசத்தை வைத்து, எப்போதும் உனக்கு சிறந்ததையே செய்திருக்கிறேன்; தற்சமயம், நான் மரண படுக்கையில் உள்ளேன்; என்னுடன் நீ வருவாயா?” என்று கேட்டான். அதற்கு அவள், “முடியாத காரியம்” என்று சொல்லிவிட்டு சென்று விட்டாள். அதைக் கேட்டவுடன் அவன் மன வேதனையுடன் தவித்தான்.

சோகத்துடன் அவன் தனது மூன்றாவது மனைவியிடம், “இச்சமயத்தில்  நீயாவது என்னுடன் வருவாயா?” என வினவினான். உடனே அவள், “அதற்கு வழியேயில்லை. நீ இறந்தவுடன் நான் மற்றோர்களிடம் சென்று விடுவேன்” எனக் கூறிவிட்டு சென்றாள்.

அடுத்ததாக அவன் தனது இரண்டாவது மனைவியை அழைத்து, அதே கேள்வியை அவளிடமும் கேட்டான். “உன் மரணம் எனக்கு மிகுந்த வருத்தத்தை அளிக்கிறது; ஆனால், உன்னுடைய கல்லறை வரை மட்டுமே என்னால் உன்னுடன் வர முடியும். அது வரையில் நான் உன்னோடு இருப்பேன்”, என்று கூறி அவள் தன் இடத்திற்கு திரும்பி விட்டாள்.

அச்சமயம், “நான் உன்னுடன் வருவதற்கு தயாராக உள்ளேன்” என்று ஒரு மெல்லிய குரல் கேட்டது. அவன் தனது முதல் மனைவியைப் பார்த்து மிகவும் வருத்தப் பட்டான். “நான் உன்னை எப்பொழுதுமே கவனித்ததில்ல; உன்னை அலட்சியப் படுத்தியிருக்கிறேன். நீ மிகவும் மெலிந்து இருக்கிறாய். இப்பொழுது, என் வாழ்க்கைக்கு முடிவு வந்து விட்டது. நான் ஆரோக்கியமாக இருந்த போது, மற்ற மனைவிகளை விட நீயே என்னை  அதிகமாக நேசித்தாய் என்பது எனக்கு புரியவில்லை. நான் உன்னை அலட்சியப் படுத்தியதற்காக என்னை மன்னித்து விடு.” என்று கூறி இறந்து விட்டான்.

இந்த கதையில் குறிப்பிடப் பட்டிருக்கும் “நான்கு மனைவிகள்” உண்மையில் வேறு  அர்த்தம் கொண்டுள்ளன. நான்காவது மனைவி மனிதனின் உடலையும், ஆசைகளையும் குறிக்கின்றது. மரணம் அடையும் போது இவைகளை இழந்து விடுகிறோம். மூன்றாவது மனைவி செல்வத்திற்கு அடையாளம். மரணத்திற்குப் பிறகு, உழைத்து சேர்த்து வைத்த செல்வம் மற்றவர்களிடம் செல்கிறது. இரண்டாவது மனைவி, நண்பர்கள் மற்றும் குடும்பத்தினர் அனைவரையும் குறிக்கின்றது. அவர்களால் கல்லறை வரை மட்டுமே வர முடியும். முதல் மனைவி மனதை (ஆன்மா) குறிக்கின்றது. இதுவே, நமது உள்ளுயிர்த்தன்மையை வெளிப்படுத்துகிறது; ஆனால் நாம் அதை கவனிப்பதில்லை. மிகவும் முக்கியமாக இருக்கும் ஆன்மாவை மறந்து விட்டு, வாழ்க்கையின் முடிவிலே தான் அதை உணர்கின்றோம்.

கற்பித்தல்:

பொருளல்ல வற்றைப் பொருளென்று உணரும் மருளானாம் மாணாப் பிறப்பு.

நிலையற்றவைகளை நிலையானவை என நம்புகின்ற அறியாமை மிக இழிவானதாகும்.

உடல் என்பது “நாம்” அல்ல, பிறப்பும் இறப்பும் இல்லாத ஆன்மாவே “நாம்” என்பது தான் சாசுவதமான உண்மை. ஆனாலும், நம் வாழ்க்கையில்  எப்போதும் நம்முடன் சேர்ந்திருக்கும் ஆன்மாவை விட்டுவிட்டு மற்றவைகளுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிறோம். ஆன்மீக ரீதியில் வலுவாக வளர கற்றுக் கொண்டு நம் வாழ்க்கையை சிறப்பாக கையாளும் திறமையை பெறுவோம்.

மொழி பெயர்ப்பு:

வள்ளி, சரஸ்வதி, ரஞ்சனி

Source: http://saibalsanskaar.wordpress.com

மாமரம்

நீதி: அன்பு

உபநீதி: மரியாதை, அக்கறை, நன்றி உணர்வு

பல வருடங்களாக, பெரிய மாமரம் ஒன்று இருந்தது. ஒரு சிறுவன், தினமும் அந்த மரத்தைச் சுற்றிச் சுற்றி விளையாடுவான். அம்மரத்தின் உச்சிக்கு சென்று பழங்களைப் பறித்து சாப்பிட்டு விட்டு, கீழே அதன் நிழலில் சிறிது நேரம் உறங்கி விட்டு செல்வான். அவனுக்கு அந்த மரம் மிகவும் பிடித்திருந்தது. அதே போல, அந்த மரத்திற்கும் அவனுடன் விளையாட விருப்பம் இருந்தது.

காலம் கடந்து சென்றது. சிறுவன் பெரியவன் ஆகி விட்டான்; அவன் மரத்தைச் சுற்றி விளையாட வரவில்லை.

ஒரு நாள், மிகுந்த வருத்தத்துடன் மரத்தைப் பார்க்க சென்றான்.

“என்னோடு விளையாட வா” என்று மரம் அழைத்தது.

“நான் ஒன்றும் சிறு பிள்ளை இல்லை மரத்தை சுற்றி விளையாட. எனக்கு பொம்மைகள் வாங்க பணம் வேண்டும்” என்றான்.

“மன்னிக்கவும். என்னிடம் பணம் இல்லை. ஆனால் என்னுடைய பழங்களைப் பறித்து, அதை விற்று, அதிலிருந்து வரும் பணத்தை எடுத்தக் கொள்” என்றது.

அவன் மகிழ்ச்சியுடன், அனைத்து பழங்களையும் பறித்துக் கொண்டு சென்றான். திரும்பி வரவேயில்லை. மரம் சோகமானது.

ஒரு நாள், அச்சிறுவன் வளர்ந்து, மனிதனாக அங்கு திரும்பி வந்தான். மரம் அவனைப் பார்த்து மகிழ்ச்சியடைந்தது.

“என்னோடு விளையாட வா” என்று மரம் அழைத்தது.

“எனக்கு விளையாட நேரமில்லை. எனது குடும்பத்திற்காக வேலைப் பார்க்க வேண்டும். நாங்கள் தங்குவதற்கு ஒரு வீடு வேண்டும். எனக்கு உதவி செய்வாயா?” என்று கேட்டான்.

“மன்னிக்கவும். என்னிடம் வீடு இல்லை. ஆனால் என்னுடைய கிளைகளை வெட்டி, அதை வைத்துக் கொண்டு ஒரு வீட்டைக் கட்டிக் கொள்” என்றது.

அவன் மரத்தின் கிளைகள் அனைத்தையும் வெட்டி எடுத்துக் கொண்டு மகிழ்ச்சியுடன் சென்றான். அவன் மகிழ்ச்சியாக இருப்பதைப் பார்த்து மரமும் சந்தோஷப் பட்டது. அதன் பிறகு அவன் வரவே இல்லை. மரம் தனிமையில் வாடியது.

கோடைக்கால வெய்யில் ஆரம்பமாகி விட்டது; அம்மனிதன் திரும்பி வந்தான். அவனைப் பார்த்தவுடன், மரத்திற்கு பேரின்பமாக இருந்தது.

“என்னோடு விளையாட வா” என்று மரம் அழைத்தது.

“எனக்கு வயதாகிக் கொண்டிருப்பதால் சோர்வாக உள்ளது. நான் சந்தோஷமாக படகில் பயணம் செல்ல விரும்புகிறேன். எனக்கு படகு செய்வதற்கு உதவி புரிவாயா?” என்று கேட்டான்.

அதற்கு மரம், “என் அடிமரப் பகுதியை வெட்டி எடுத்துக் கொள்; அதில் படகு செய்து கொள்ளலாம். பிறகு, நீண்ட தூரம் பிரயாணம் செய்து மகிழ்ச்சியாக இரு” என்றது. அவன் அப்படியே செய்தான். பிறகு, நீண்ட காலம் வரவில்லை.

சில வருடங்களுக்குப் பிறகு மீண்டும் வந்தான். அப்போது மரம், “என்னிடம் கொடுப்பதற்கு ஒன்றுமில்லை, மாம்பழங்கள் கூட இல்லை” என்றது.

“நான் கடித்து சாப்பிட பற்கள் கூட இல்லை”, என்று அவன் கூறினான்.

“நீ ஏறுவதற்கு அடிமரம் கூட இல்லை” என மரம் கூறியது.

“எனக்கு வயதாகிவிட்டது. என்னால் ஏற முடியாது” என்று கூறினான்.

“உண்மையிலேயே என்னிடம் கொடுப்பதற்கு ஒன்றும் இல்லை; அழிந்து கொண்டிருக்கும் வேர்கள் மட்டும் தான் இருக்கிறது” என்று வருத்தத்துடன் மரம் கூறியது.

“எனக்கு ஒன்றும் வேண்டாம். நீண்ட காலம் வேலை செய்ததால் மிகவும் சோர்வாக இருக்கிறேன். ஓய்வு எடுக்க இடம் வேண்டும்” எனக் கூறினான்.

“அப்படியா! வயதான என் வேர்களே உனக்கு சாய்ந்து ஓய்வு எடுக்க மிகச் சிறந்த இடம்; உட்கார்ந்து ஓய்வு எடுத்துக் கொள்” என்றது.

அவன் புன்முறுவலோடு சாய்ந்து ஓய்வு எடுத்துக் கொண்டான்.

நீதி:

இக்கதையில், மரம் நம் பெற்றோர்களை குறிக்கும். இளம் வயதில், நாம் நம் பெற்றோர்களுடன் அன்பாக விளையாடுவோம். வளர்ந்த பிறகு, அவர்களை விட்டுவிட்டு செல்வோம். பின்னர் நமக்கு தேவைகள் இருக்கும் போது திரும்பி வருவோம். பெற்றோர்கள் குழந்தைகளுக்காக தன் வாழ்க்கையையே தியாகம் செய்கிறார்கள். நாம் எப்போதும் நன்றி உணர்வுடன் இருந்து அவர்களின் தேவைகளை அறிந்து, அவர்களின் அருகில் இருக்க வேண்டும். பெற்றோர்கள் எதிர் பார்ப்பது பிள்ளைகளின் அன்பையும், அவர்களோடு செலவிடும் பொன்னான நேரத்தையும் மட்டுமே.

மொழி பெயர்ப்பு:

ஜெயா, சரஸ்வதி, ரஞ்சனி

Source: http://saibalsanskaar.wordpress.com

 

 

கண்ணோட்டம்

நீதி – நன் நடத்தை

உபநீதி – மதிப்பீடு செய்வதைத் தவிர்க்கவும்

“அப்பா, அந்த மரங்களெல்லாம் பின்னால் செல்கின்றன, சற்று பாருங்கள்”, என ரயில் வண்டியின் ஜன்னல் அருகில் அமர்ந்திருந்த ஒரு 24 வயது நிரம்பிய இளைஞன் கத்தினான்.

தந்தை புன்முறுவலுடன் கவனித்தார். அருகில் அமர்ந்திருந்த ஒரு இளம் தம்பதியர், இந்த 24 வயது இளைஞனின் குழந்தைத்தனமான நடத்தையைக் கண்டு பரிதாபப் பட்டனர். திடீரென,  அவன் மறுபடியும் வியப்புடன் “அப்பா, பாருங்கள் அந்த மேகங்கள் நம்முடனே ஓடி வருகின்றன!” என்றான்.

அந்த இளம் தம்பதியர் அதற்கு மேல் பொறுக்க முடியாமல் அந்த முதியவரைப் பார்த்து, “நீங்கள் ஏன் உங்கள் மகனை ஒரு நல்ல மருத்துவரிடம் அழைத்துச் செல்லக் கூடாது?” என கேட்டனர்.

முதியவர் புன்முறுவலுடன் கூறலானார்,

“நான் அதை தான் செய்தேன். நாங்கள் இப்பொழுது மருத்துவமனையிலிருந்து தான் வருகிறோம். என் மகன் பிறப்பிலிருந்து கண் பார்வை இல்லாமல் இருந்தான். இன்று தான் அவனுக்குப் பார்வை கிடைத்தது”.

நீதி:

இந்த உலகில் உள்ள ஒவ்வொரு மனிதனுக்கும் ஒரு கதை இருக்கும். மக்களை முழுமையாகப் புரிந்து கொள்ளும் முன், நாம் அவர்களை எடை போடக் கூடாது. உண்மை நம்மை வியப்படைய வைக்கும். மேலும், பிறரைப் பற்றிய நம்முடைய தவறான எண்ணங்களை நினைத்து நாம் வருந்த வேண்டியிருக்கும்.

மொழி பெயர்ப்பு:

காயத்ரி, சரஸ்வதி, ரஞ்சனி

Source: http://saibalsanskaar.wordpress.com

கடவுளை நம்பி வாழக் கற்றுக் கொள்

நீதி: பக்தி

உபநீதி: நம்பிக்கை

புதிதாகத் திருமணம் செய்து கொண்ட தம்பதியர், தங்கள் இல்லத்திற்குத் திரும்பி செல்லும் வழியில், படகில் ஒரு ஏரியைக் கடந்து கொண்டிருந்தனர்; திடீரென ஒரு கடும் சூறாவளி ஏற்பட்டு, அதில் அவர்களின் படகு சிக்கிக் கொண்டது. மாவீரனான அந்த ஆண்மகன் பதட்டப் படாமல் தைரியமாக இருந்தான், ஆனால் அவனுடைய மனைவி பதட்டத்துடன் காணப் பட்டாள். அவர்களின் சிறிய படகானது, புயலின் சீற்றத்தினாலும், முரட்டு அலைகளாலும் சுற்றி வளைக்கப்பட்டுத் தத்தளித்து கொண்டிருந்தது. அது அவளை பெரிதும் அச்சுறுத்தியது. எச்ச்சமயத்திலும் படகு கவிழ்ந்து அதனுடன் அவர்களும் மூழ்கக் கூடும் என்பதை அவள் உணர்ந்தாள். எனினும் அவளுடைய கணவன் அமைதியாக உட்கார்ந்திருப்பதைக் கவனித்தாள். சிறிதும் சலனமின்றி எதுவுமே நடக்காதது போல அவன் அமர்ந்திருந்தான்.

கவலையுற்ற குரலில், “உங்களுக்குப் பயமாக இல்லையா? இதுவே நம் வாழ்க்கையின் கடைசித் தருணமாக இருக்கலாம்! நாம் பாதுகாப்பாகக் கரையை அடைவோமா என்பதற்கு உத்திரவாதமில்லை. ஏதேனும் அற்புதம் நிகழ்ந்தால் மட்டுமே நாம் உயிர் தப்ப முடியும்; இல்லையெனில் மரணம் நிச்சயம். உங்களுக்கு அச்சமாக இல்லையா? உங்களுக்குப் புத்தி பேதலித்து விட்டதா? உங்கள் மனம் தான் கல்லா?” என்று மனைவி தன் சாந்தமான கணவனைப் பார்த்துக் கேட்டாள்.

அவன் சிரித்துக் கொண்டே தன் வாளை அதன் உறையிலிருந்து உருவினான். மனைவி மேலும் குழப்பமடைந்தாள்; கணவன் என்ன செய்யப் போகிறான் என்று  வியப்புடன் பார்த்து கொண்டிருந்தாள். கணவன் அவள் கழுத்தின் அருகில் வாளை வைத்தான். மிகச் சிறிய இடைவெளி மட்டுமே இருந்தது; கிட்டத்தட்ட அவளது கழுத்தை தொட்டுவிடும் அளவிற்கு, வாள் நெருக்கமாக இருந்தது.

அவன் தனது மனைவியிடம், “உனக்குப் பயமாக இருக்கிறதா?” என்று கேட்டான்.

மனைவி புன்முறுவலுடன், “நான் ஏன் பயப்பட வேண்டும்? கழுத்து முனையில் வாள் இருந்தாலும் அதைப் பிடித்திருக்கும் கைகள் உங்களுடையது. அப்படி இருக்கும் பொழுது, நான் ஏன் பயப்பட வேண்டும்? நீங்கள் என்னை நேசிக்கிறீர்கள் என்பதை நான் அறிவேன்” என்று கூறினாள்.

அவன் வாளை உறையில் திருப்பி செலுத்தியபடி, “என் பதிலும் இதேதான். கடவுள் என்னை நேசிக்கிறார் என்று எனக்கு தெரியும். புயல் அவரது கைகளில் உள்ளது. எது நடந்தாலும் நன்மைக்காகவே என்பதில் எனக்கு நம்பிக்கை உள்ளது. எல்லாமே கடவுளின் கைகளில் இருப்பதால், அவர் எல்லோரின் நன்மைக்காக மட்டுமே செயற்படுவார் என்று எனக்கு தெரியும். அவர் தவறு செய்ய மாட்டார்” என்று உறுதியுடன் கூறினான்.

கற்பித்தல்:

நாம் கடவுள் மேல் நம்பிக்கையை வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டும். இதுவே நம் வாழ்வில் தக்கவைத்துக் கொள்ள வேண்டிய மாற்றம் ஆகும். இது நம் வாழ்க்கை முழுவதையும் மாற்றிவிடும். ஒரு போதும், அதில் சந்தேகம் இருக்கக் கூடாது.

தனக்குவமை இல்லாதான் தாள்சேர்ந்தார்க் கல்லால்

மனக்கவலை மாற்றல் அரிது.

தனக்கு ஒப்பில்லாத கடவுளின் திருவடிகளைத் தவறாது நினைப்பவர்க்கல்லாமல்,  மற்றவர்களுக்கு மனக்கவலையைப் போக்குவது கடினம்.

மொழி பெயர்ப்பு:

வள்ளி, சரஸ்வதி,  ரஞ்சனி

Source: http://saibalsanskaar.wordpress.com

 

கிருஷ்ணர், அர்ஜுனன் மற்றும் புறாவின் கதை

நீதி – விசுவாசம், நம்பிக்கை

உப நீதி – பக்தி

கிருஷ்ணருக்கும் அர்ஜுனனுக்கும் இடையில் நடந்த புகழ்பெற்ற அத்தியாயம் இது.

“கிருஷ்ணா, என்னைப் பொறுத்தவரை – உனது வார்த்தைகள்

என் கண்கள் காட்டும் ஆதாரத்தை விட நம்பத்தக்கவை”

ஒரு சமயம் இருவரும் தோட்டத்தில் உலாவி கொண்டிருக்கும் பொழுது வானத்தில் பறந்து கொண்டிருக்கும் பறவை ஒன்றைப் பார்த்தனர்.

கிருஷ்ணர் அதை சுட்டிக் காட்டியபடி, “அர்ஜுனா, அந்தப் பறவையைப் பார்… அது புறாதானே?” என்று கேட்டார்.

“ஆம் பிரபு! அது கண்டிப்பாகப் புறாவே தான்” என்று “ஆனால், சற்றுப் பொறு … கழுகு போல எனக்குத் தோன்றுகிறதே. அது ஒரு சமயம் கழுகோ?”என்று கிருஷ்ணர் கேட்டார்.அர்ஜூனன் பதில் கூறினான்.

“ஆமாம்! அது நிச்சயமாகக் கழுகு தான்” என்று பதில் வந்தது.

“இல்லை, இல்லை! அது கழுகு மாதிரி இல்லை” என்று கிருஷ்ணர் கூறி, “கண்டிப்பாக அது காகம் தான்” என்றார்.

“சந்தேகமே இல்லை கிருஷ்ணா, அது காகமே தான்”, என்றவாறு அர்ஜுனன் பதிலளித்தான்.

இந்தத் தருணத்தில், கிருஷ்ணர் சிரித்துக் கொண்டே அர்ஜுனனைச் செல்லமாகக் கடிந்து கொண்டார். “நண்பா, நீ என்ன குருடா? உனக்குச் சொந்தமாகக் கண்கள் இல்லையா! நான் எது சொன்னாலும் ஏற்றுக் கொள்கிறாயே?” என்றார்.

அதற்கு அர்ஜூனன், “கிருஷ்ணா, நான் என் கண்களால் காணும் ஆதாரங்களை விட உன் சொற்களின் மீது மிகவும் அதிகமான நம்பிக்கை வைத்திருக்கிறேன். நீ எது சொன்னாலும், அதை உருவாக்குவதற்கான சக்தி உனக்கு இருக்கிறது – அது ஒரு காகமாகவோ, புறாவாகவோ அல்லது கழுகாகவோ நீ நினைத்தால் மாற்றலாம். ஆகையால், நீ ஒன்றினைக் காகம் என்று சொன்னால், அது காகமாகத்தான் இருக்க வேண்டும்!” என்று கூறினான்.

நீதி:

பக்தி எப்படிப்பட்டதாக இருக்க வேண்டும் என்பதற்கு இந்தக் கதையே சான்று. ஆசிரியர் மற்றும் கடவுளின் மீதும் இப்படிப்பட்ட நம்பிக்கையைத் தான் நாம் வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டும். நன்மை தீமைக்கு இடையில் உள்ள போரை வெல்ல, கிருஷ்ணரின் மீது அர்ஜுனன் வைத்த இந்த பக்தியே காரணமாகும்.

மொழி பெயர்ப்பு:

வள்ளி, சரஸ்வதி,  ரஞ்சனி

Source: http://saibalsanskaar.wordpress.com

 

ஒரே இனம் மாறுபட்ட குணம்

நீதி – நன் நடத்தை

உபநீதி – அக்கறை, பகிர்ந்து கொள்ளும் மனப்பான்மை

இது இரண்டு சமுத்திரங்களைப் பற்றிய ஒரு உண்மையான கதை. மத்தியத்தரைக்கடல் சார்ந்த வடுநிலத்தில் {Mediterranean basin} பிரபலமான சாக்கடல்(Dead Sea) அமைந்துள்ளது. பள்ளியில் படிக்கும் ஒவ்வொரு குழந்தைக்கும் உண்மையில் இது கடல் அல்ல; முரண்பாடாக சாக்கடல் என்று அழைக்கிறோமே தவிர, இது ஒரு ஏரி என்று தெரியும். பிறகு ஏன் கடல் எனக் கூறுகிறோம்? ஏரியின் நல்ல தண்ணீரும், கடலின் உப்பு நீரும் அவைகளை வேறுபடுத்தும் வகையில் உள்ள குறிப்பிடத்தக்க வித்தியாசம். சாக்கடலில் உப்பு நிரம்பி உள்ளதால், இதைக் கடல் என அழைக்கிறோம். இது 67 கிலோ மீட்டர் நீளமும், மிகவும் பரவலான பகுதியில் 18 கிலோ மீட்டர் அகலமும், 1237 அடி ஆழமும் கொண்டது. பொதுவாக, கடல்களில் இருக்கும் நீரை விட, சாக்கடலில் 9 மடங்கு அதிகமாக உப்பு நிரம்பியுள்ளது.  அதனால், அக்கடலில் தாவரங்கள் மற்றும் விலங்கினங்கள் வளமாக இருப்பதற்கோ அல்லது உயிர் வாழவோ வழியில்லாமல் இருக்கிறது. சாக்கடலில் உப்பின் அளவு ஏன் மிகுதியாக இருக்கிறது? எளிமையான பதில். ஜோர்டன் நதியிலிருந்து நீர் சாக்கடலுக்குச் செல்கின்றது. ஆனால், வடிகால் இல்லாததால், சாக்கடலின் நீர் வெளியேறுவதில்லை. சிறிதளவு நீர் ஆவியாக மாறுகின்றது ஆனால், பெரும்பாலும் கடலிலுள்ள உப்பு அங்கேயே தங்கி விடுகின்றதால், அங்கு சுற்றுப்புறச் சூழலில் ஒன்றுமே உயிர் வாழ முடிவதில்லை.

சாக்கடலின் வடக்கு திசையில், கலிலி (Galilee Sea) என்ற கடல் அமைந்துள்ளது. இது 13 மைல் நீளமும், 8 மைல் அகலமும் கொண்டது. சாக்கடலுடன் ஒப்பிட்டுப் பார்த்தால், இதன் வளங்கள் என்னவென்று தெரியுமா? இக்கடலில் தாவரங்கள் மற்றும் விலங்கினங்கள் செழிப்பாக வாழ்கின்றன. இதில் குறைந்தபட்சம், 2௦ வகையான மீன்கள் உயிர் வாழ்கின்றன. இப்பகுதியில், செழிப்பான மீன் பண்ணைகளும், சுற்றுப்புற சூழலில்  இருக்கும் நிலத்திலுள்ள வளமான பயிர்களை அறுவடை செய்வதனாலும், பல மக்களுக்கு தொழில் வாய்ப்புகள் கிடைக்கின்றது. இந்தச் சிறிய கடலில் எப்படி இவ்வகையான செழுமை? எளிமையான இரகசியம் என்னவென்றால், தன் நீரை பகிர்ந்து கொள்வது தான். இந்த கலிலி கடலுக்குள் அதே ஜோர்டன் நதியிலிருந்து வரும் நீர் தான். ஆனால், வடிகால் வழியாக கலிலி கடலிலுள்ள நீர் வெளியேறுகின்றது. அதனால் தான், இங்கு வாழ்க்கை செழிப்பாகவும், வளமாகவும் இருக்கிறது.

நீதி:

நாம் பகிர்ந்து கொள்ளும் போது, நம் வாழ்க்கையைச் செழிப்பாக அமைத்துக் கொள்கிறோம். பணம், அன்பு, அறிவு, மரியாதை அல்லது வேறு எந்த ஒரு ஆசீர்வாதமும் கடவுளிடமிருந்து பெறும் போது, அதை மற்றவர்களுடன் பகிர்ந்து கொள்ளாவிட்டால், அவை நாளடைவில் மறைந்து விடும். நாம் எல்லாமே நமக்கு என்று வைத்துக் கொண்டால், அப்படியே தேங்கி விடும். கடவுளின் ஆசீர்வாதம் மேலும் மேலும் கிடைக்க வேண்டுமென்றால், நாம் பகிர்ந்து கொள்ளவும் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும். ஒரு கோப்பை காலியாக இருந்தால் தானே அதில் தண்ணீரை ஊற்ற முடியும். அதே போல, நாம் மற்றவர்களுக்குக் கொடுத்து வாழக் கற்றுக் கொண்டால் தான், நம் வாழ்க்கை வளமாக இருக்கும்.

மொழி பெயர்ப்பு:

சரஸ்வதி,  ரஞ்சனி

Source: http://saibalsanskaar.wordpress.com