நீதி: உண்மை / நேர்மை
உபநீதி: நியாயம் / சமத்துவம் / பகுத்தறிவு
பகவத் கீதையின் முதல் அத்தியாயத்தில், சிறந்த போர் வீரனான அர்ஜுனன் தன் உறவினர்களுடன் போராடுவதற்கு தயங்குவதை விவரிக்கிறது. அர்ஜுனன், பாண்டவ சேனையை வழி நடத்தி, கௌரவர்களுடன் போரிட தயாராக இருந்தான். கௌரவர்களின் படையில் அவனது ஒன்று விட்ட சகோதரர்கள், சித்தப்பா மற்றும் இதர உறவினர்கள், ஆசிரியர்கள், குரு, மதிப்பிற்குரிய பெரியோர்கள், அரசர்கள் மற்றும் அவனது நெருங்கிய நண்பர் கூட்டம் இருந்தனர். பாண்டவர்கள் படையில் அர்ஜுனன், அவனது சொந்த சகோதரர்கள், சில ஒன்று விட்ட சகோதரர்கள், மாமா மற்றும் சில அரசர்கள் இருந்தனர். பகவான் ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் அவனுக்கு தேரோட்டியாக இருந்து, தகுந்த ஆதரவு கொடுத்து வழி நடத்தினார். குருக்ஷேத்திர போர்க்களத்தில் யுத்தம் தொடங்க இருந்தது.
தன்னை எதிர்த்து யுத்தம் புரிபவர்களை ஆய்வு செய்வதற்காக, அர்ஜுனன் ஸ்ரீ கிருஷ்ணரிடம் ரதத்தை எதிரும் புதிருமாக இருக்கும் படைகளுக்கு மத்தியில் நிறுத்துமாறு கேட்டுக் கொள்கிறான். அங்கிருந்த பல முகங்களை அடையாளம் கண்டு கொண்டதும், அர்ஜுனனது உணர்ச்சிகள் பொங்கி வழிந்தன; சோகத்தில் மூழ்கிய அர்ஜுனன் உணர்ச்சிவசப்பட்டு குழப்பமடைந்தான்.
அவன் தன்னுடைய நெருங்கிய நண்பர்கள் மற்றும் உறவினர்களுடன் போர் புரியும் எண்ணத்தை நிராகரித்து, அவர்கள் தன்னை கொல்ல விரும்பினாலும், தான் அவர்களைக் கொல்ல விரும்பவில்லை என்றான். போரில் வென்று ராஜ்ஜியத்தின் அரச பதவியைப் பெறுவதால் எந்த ஒரு மதிப்பும் கிடைக்கப் போவதில்லை. இவ்வாறு பெற்ற வெற்றியினால் சொர்க்கமே கிடைத்தாலும் அது அவசியமில்லை என்றான். அர்ஜுனன் குழப்பமடைந்து, தைரியத்தை இழந்து, தான் போர் புரியப் போவதில்லை எனக் கூறி போர்க் கருவிகளை கீழே வைத்தான்.
இவ்வாறு கூறிய அர்ஜுனன், தன் வில்லையும் அம்புகளையும் ரத்தத்தில் கீழே வைத்து விட்டு, மன நிலையை இழந்தான்.
ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் அர்ஜுனனிடம், “இது போன்ற ஆபத்தான நேரத்தில் போர்க் கருவிகளை நிராகரிப்பது பொருத்தமாக இல்லை” என்று அர்ஜுனனிடம் கூறினார். மேலும் இது அவனது கோழைத்தனத்தை வெளிப்படுத்தி, அவனுக்கும் அவனது பரம்பரைக்கும் அவமதிப்பை ஏற்படுத்தும் என்று கூறி, அவனை எழுந்து போர் புரியும்படிக் கூறுகிறார். தான் போரில் வெற்றியே பெறுவதாக இருந்தாலும், தன் கைகளால் ஏற்படும் உயிர் சேதத்தை அவன் மனம் ஒப்புக் கொள்ளவில்லை. மன நிலை இழந்த அர்ஜுனன் மேலும் குழம்பினான்.
இச்சமயத்தில் பகவான் ஸ்ரீ கிருஷ்ணர், ‘ஜனன மரண’த்தைப் பற்றிய போதனை, பகவத் கீதையின் தத்துவத்தின் முக்கியக் கூறுகள் மற்றும் தன் போதனைகளின் மையக் கருத்தையும் கூற ஆரம்பித்தார். உண்மையான அறிவு / மெய்யறிவு என்பதைப் பற்றியும், ஆத்மாவின் தன்மையையும், தவிர்க்க முடியாதவற்றிற்கு வருந்துவது வீண் என்றும் அவர் கூறினார். அவர் அறிவு மற்றும் அனுபவத்தின் வித்தியாசத்தையும், தர்மம் மற்றும் கர்ம யோகத்தின் தத்துவத்தை ஒருவர் கடைப்பிடிப்பதின் முக்கியத்துவத்தையும் விளக்கினார். அர்ஜுனனுக்கு, பகுத்தறிவை ஒழுங்காக பயன்படுத்தவும், அவனது ஆன்மீக குழப்பத்திலிருந்து வெளிவரும் வழியையும் அவர் கற்றுக் கொடுத்தார். இதை அர்ஜுனன் பரிவு என்று தவறாக எண்ணினான்.
அர்ஜுனனுடைய வார்த்தைகள் அறிவுள்ளது போல் தோன்றினாலும், உண்மையான அறிவாளிகள், இருப்பவர்களுக்கோ, இறந்தவர்களுக்கோ சோகப்படுவதில்லை. மெய்யறிவு, உண்மை மற்றும் உண்மை இல்லாததை பகுத்தறிந்து கொள்வதில் இருக்கிறது. வாழ்க்கை தொடர்ச்சியானது – ஆன்மா நிலையானதாக இருப்பதால், அதற்கு அழிவு என்று கிடையாது. மனிதர்கள் வாழ்க்கை சுழற்சியில் பிறக்கிறார்கள், வயது முதிர்ந்த பின் மரணம் அடைந்து, வேறு உடலில் பிறவி எடுக்கிறார்கள். இந்தத் தத்துவத்தை புரிந்து கொண்ட மெய்ஞானி இச்சுழலால் ஏமாறுவதில்லை. இரட்டைத் தன்மையால் (துவைதம்) அமைக்கப்பட்ட இவ்வுலகில், மனித வாழ்க்கை எதிர்பதங்களால் விவரிக்கப் படுகிறது; இன்பமும் துன்பமும், உஷ்ணமும் தண்மையும் – இவை நிலையானதல்ல. பகவான் ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் அர்ஜுனனை எல்லாவற்றையும் பொறுத்துக் கொள்ளும்படி அறிவுறுத்துகிறார். உண்மையானதை மறைக்க முடியாது; உண்மையல்லாதது நிலையாக இருக்க முடியாது என்றும் கூறுகிறார். அழிவற்றது ஒவ்வொருவரிலும், ஒவ்வொரு பொருளிலும் பரவி இருக்கிறது. “உண்மையான நான்” அல்லது “ஆத்மா” எல்லா உடல்களிலும் இருக்கும்; ஆனால் உடல் இறக்கும் போது ஆத்மா இறப்பதில்லை. உடல் மாற்றங்களை, ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் உடை மாற்றுவதுடன் ஒப்பிடுகிறார். அறிவாளிகள் மரணம் என்ற மாயையால் ஏமாற்றப் படுவதில்லை.
ஆத்மாவிற்கு ஜனனம் மரணம் என்பதே கிடையாது. இது ஆதி காலத்திலிருந்து நிலைத்து நிற்கும் ஒன்றாகும். உடல் அழியும் போது ஆத்மா அழிவதில்லை.
நீதி:
பெரும்பாலான மக்களுக்கு வாழ்க்கையே ஒரு போர்க்களம். இது உடலால் செய்யும் போர் அல்ல; வாழ்க்கையில் ஒருவன் சந்திக்கும் சவால்களாகும். மனிதர்கள் தங்களின் ஆக்கப் பூர்வ ஆசைகள் மற்றும் லட்சியங்கள், கடமைகள், சுய வாழ்க்கை, குடும்பம், சமூகம் இவற்றை கட்டாயமாக பூர்த்தி செய்ய வேண்டிய நிர்ப்பந்தத்தில் இருக்கின்றனர். நம் எதிரே சில எதிர்மறை குணாதிசயங்கள் கொண்டவர்கள் மற்றும் ஆசைகளின் தூண்டுதல்கள் இருக்கின்றன. இத்தகைய பிரச்சனைகளால் நாம் துக்க சாகரத்தில் மூழ்குகிறோம்.
நாம் மனம் குழம்பி, முடிவு எடுக்க முடியாமல் திகைத்து நிற்கிறோம். நமது விருப்பங்கள், நாம் விரும்பும் மற்றவர்களின் விருப்பங்கள், கடமைகள், ஆக்கப் பூர்வமான வெளிப்பாடுகள், நமது செயல்கள் மற்றும் நமக்கு பிரச்சனைகளைத் தரும் மற்றவரது செயல்கள் – இவற்றால் நாம் மனம் குழம்பி, முடிவு ஒன்றும் எடுக்க முடியாமல் திகைத்து, தவிக்கிறோம். இத்தகைய தருணங்களில் பிறரது உதவியை எதிர் பார்க்கிறோம். அர்ஜுனனைப் போல, கடவுளின் அருள் இருந்தால், ஒரு மகான் நமக்கு குருவாக வந்து வழிகாட்டி, உண்மை மற்றும் உண்மையல்லாததின் வித்தியாசத்தை நமக்கு புரிய வைக்கிறார்.
பற்று மற்றும் ஆணவம் – இவை இரண்டும் நம் வாழ்க்கையை கட்டுப்படுத்தும் உணர்ச்சிகளின் மூல காரணங்கள் ஆகும். இவை நம் புத்தியை மறைக்கின்றன. நம்மால் தெளிவாக யோசனை செய்ய முடிவதில்லை. நாமே மக்களைப் பற்றி ஒரு முடிவெடுத்து, சிலரை நண்பர்களாகவும், சிலரை எதிரிகளாகவும் எண்ணுகிறோம். நாம் சில எதிர்பார்ப்புகளுடன் சில எண்ணங்களை நம் மனதில் நினைக்கிறோம். இதுவே நமக்கு துக்கத்தை அளிக்கிறது. நாம் ஏமாந்து, அதை வாழ்க்கைப் பாதையில் தொடருகிறோம். நம்மை இந்த விதமான தூக்கத்திலிருந்து எழுப்ப, ஸ்ரீ சங்கரர் உலக குறிக்கோள்கள் மற்றும் உறவுகளுக்காக நம் சக்தியை வீணடிக்க வேண்டாம் என்று கூறுகிறார். ஒரு முறை நமது குரு ‘எல்லாம் ஒன்றே’ என்ற அறிவை வழங்கிய பின், நாம் அந்த திசையை நோக்கி நம் பணிகளை செய்ய வேண்டும். நம் வாழ்க்கையில் ஒவ்வொரு நாளும், இதை சிறிது சிறிதாகப் புரிந்து கொண்டு, உணர்ந்து கடைப்பிடித்தால், ஒரு நாள் நம் பிறந்த பயனை அறிந்து கொள்வோம்.
மொழி பெயர்ப்பு:
சரஸ்வதி, ரஞ்சனி
Source: http://saibalsanskaar.wordpress.com
நீதி: நன் நடத்தை 
புத்தர் தன் சிஷ்யர்களுடன் அமர்ந்திருந்தார். அதில் ஒருவர், “கர்மா என்றால் என்ன?” என்று கேட்டார்.
ராஜ்ஜியத்தை சுற்றிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். திடீரென, ராஜா அங்கிருந்த சந்தையில், ஒரு கடைக்கு முன் நிறுத்தி அமைச்சரிடம், “ஏன் என்று தெரியவில்லை. இந்தக் கடையின் சொந்தக்காரரை தூக்கில் தொங்க விட வேண்டும் போல தோன்றுகிறது” என்றார். இதைக் கேட்ட அமைச்சர் அதிர்ச்சியுற்றார். ராஜாவை காரணம் கேட்பதற்கு முன், அவ்விடத்திலிருந்து ராஜா நகர்ந்து விட்டார்.
அடுத்த நாள், அமைச்சர் அங்கேயே வசிக்கும் உள்ளூர் மனிதர் போல, அந்த கடைக்காரனை பார்க்கச் சென்றார். தற்செயலாக கேட்பது போல, வியாபாரம் எப்படி இருக்கிறது என்று கடைக்காரரை விசாரித்துக் கொண்டிருந்தார். சந்தனக் கட்டை வியாபாரம் செய்து கொண்டிருந்த அவன், கடைக்கு வருபவர்கள் யாருமே இல்லை, வந்தாலும் சந்தனக் கட்டையை முகர்ந்து விட்டு செல்கின்றனர் என்று கூறிக் கொண்டிருந்தான். மேலும், சந்தனக் கட்டையின் தரம் நன்றாக இருந்தாலும், ஒருவரும் அவனிடமிருந்து வாங்குவதில்லை என்று குறைப்பட்டுக் கொண்டிருந்தான். ராஜா கூடிய விரைவில் இறந்து விட்டால், சந்தனக் கட்டை வியாபாரம் பிரமாதமாக இருக்கும்; ஏனெனில், அவனைத் தவிர அங்கு சந்தனக் கட்டை வியாபாரம் செய்பவர்கள் யாருமே இல்லை என்றும், ராஜாவின் மரணம் அவன் செய்யும் தொழிலுக்கு லாபம் அளிக்கும் என்று தன் எண்ணங்களை அமைச்சரிடம் பகிர்ந்து கொண்டான்.
அமைச்சர் அரண்மனைக்கு திரும்பி வந்த பிறகு, நேரடியாக ராஜாவிடம் சென்று, சந்தனக் கட்டை விற்கும் வியாபாரி, ராஜாவிற்கு ஒரு பரிசு கொடுத்திருப்பதாகக் கூறினார். ராஜா ஆச்சரியப்பட்டார். பரிசுப் பொட்டலத்தை திறந்த போது, சந்தனக் கட்டையும், அதன் நறுமணமும் ராஜாவிற்கு இன்ப அதிர்ச்சியை கொடுத்தது. பேரின்பத்துடன், சந்தன வியாபாரிக்கு சில தங்க நாணயங்களை ராஜா அனுப்பினார். தவறாக வியாபாரியைப் பற்றி நினைத்தோமே என்று ராஜா மிகவும் வருத்தப் பட்டார்.
ராஜா ரந்திதேவர் ஒரு சிறந்த விஷ்ணு பக்தராக இருந்ததோடு, அனைவரிலும் கடவுளைப் பார்த்தார். அவர் தம் நாட்டு மக்களை அன்புடன் பேணிக் காப்பதையும், அவர்களுக்கு உதவுவதையுமே பகவான் விஷ்ணுவிற்கு செய்யும் வழிபாடாகக் கருதினார்; ஏழை, பணக்காரர் என்ற ஏற்றத் தாழ்வின்றி அனைவருக்கும் எந்நேரமும் உதவிக் கரம் நீட்டத் தயாராக இருந்தார். அவருக்குப் பேராசையே இல்லாததால், தன் அளவு கடந்த செல்வத்தை ஏழை மக்களுக்கு அள்ளிக் கொடுத்தார். அதுவே, பகவான் விஷ்ணுவின் அருளைப் பரப்பும் வழி என நினைத்தார்.
நாளடைவில், வறட்சி கடுமையானது. வறுமையால் அவதிப்பட்ட மக்களுக்கு அரசரால் எந்த உதவியும் செய்ய முடியவில்லை. அதனால், அரசர் மிகவும் வேதனையுற்றார்; ஆனால், பகவான் விஷ்ணுவிடம் திட நம்பிக்கையுடனும், பக்தியுடனும் பிரார்த்தனை செய்து வந்தார். இருப்பினும் அந்நாட்டுக்கு நல்ல காலம் பிறக்கவில்லை. பஞ்சம் கடுமையானது.
பல நாட்கள் பசியால் அவதிப்பட்ட ரந்தி தேவர், எந்நேரமும் பகவான் விஷ்ணுவை தியானித்து வந்தார். உண்ண உணவின்றி மிகவும் தளர்வடைந்து, நடக்கக் கூட அரசரால் முடியவில்லை. இந்நிலையில், ஒரு நாள், எதிர்பாராத விதமாக, முன் பின் தெரியாத ஒருவர் அரசருக்கும் அவர் குடும்பத்தினருக்கும் உணவு அளித்தார். உணவு கிடைத்த அரசருக்கும் அவர் குடும்பத்தினருக்கும் மிகுந்த சந்தோஷம் ஏற்பட்டது. ஆனால், அவர்கள் உணவை சாப்பிடும் சமயத்தில், ஒரு ஏழை பிராமணர் உணவு கேட்டு அங்கு வந்தார். அரசர் அவரை மரியாதையுடன் வரவேற்று, தம் உணவிலிருந்து ஒரு பகுதியை எடுத்து அவருக்குக் கொடுத்தார். அந்தப் பிராமணரும் மகிழ்ச்சியுடன் உணவை உண்டு, அரசரின் பெருந்தன்மையைப் பாராட்டிச் சென்றார். அவர் கிளம்பியவுடன் இவர்கள் அந்த உணவை உண்ண முற்படும் போது, ஒரு பிச்சைக்காரர் பசியோடு வந்தார். அரசர் அவருக்கும் தம் உணவிலிருந்து ஒரு பகுதியை அளித்தார். பிச்சைக் காரரும் உண்டு மகிழ்ச்சியோடு சென்றார். உடனேயே மற்றொருவர் தம் நாய்களுடன் உணவு தேடி அங்கு வந்தார். மீதி இருந்த உணவை அவரும் அவருடைய நாய்களும் சாப்பிட்டனர். ரந்திதேவருக்குக் குடிக்கத் தண்ணீர் மட்டுமே மீதியிருந்தது.
ஒரு முறை, கப்பல் ஒன்றில் ஒரு ஆமை வாழ்ந்து வந்தது. ஒரு நாள், அந்த கப்பல் மூழ்கி விட்டது. பல மணி நேரம் நீந்திய ஆமை, ஒருவருமே வசிக்காத, மூன்று பக்கங்களிலும் தண்ணீரால் சூழ்ந்த நிலப் பகுதி ஒன்றை வந்தடைந்தது. அந்த நிலப்பகுதியின் பக்கத்தில், செங்குத்தான கரடுமுரடான மலை ஒன்றிருந்தது.
மலையின் உச்சி முழுவதும் பனி இருந்ததால், மிகவும் குளிராக இருந்தது. திடீரென, பனி மழை பொழிய ஆரம்பித்தது; ஆமை மிகுந்த பிரச்சனைகளுக்குப் பிறகு, மலையின் மற்றொரு பக்கத்திற்குச் செல்ல ஒரு சிறிய பாதையை அமைத்தது.
அந்த பாதையை ஒரு பெரிய அரக்கன் பாதுகாத்து வந்ததால், பல பயங்கரமான சத்தங்கள் கேட்டன. ஆமை மிகவும் பயந்தது. தன் தலையை ஓட்டுக்குள் மறைத்துக் கொள்ளலாமா என்ற எண்ணம் அதற்கு தோன்றியது; ஆனால் பயத்தை கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு தன்னைச் சுற்றிப் பார்த்தது. பல மிருகங்கள் கீழே மாண்டு கிடந்தன. தாங்க முடியாத குளிரினால், அவை மாண்டன என்பதை ஆமை புரிந்து கொண்டது. அதனால், ஆமை ஓட்டுக்குள் செல்லாமல், அந்த இடத்திலிருந்து தப்பிக்கவில்லை என்றால், தனக்கும் அதே கதி என்று பயந்தது.
ஆமை மெதுவாக அந்த அரக்கர்களுக்கு அருகே சென்ற போது, அவர்கள் தங்களின் உருவங்களை மாற்றிக் கொண்டனர். திடீரென, அவை பெரிய பாறைகள் என்று புரிய வந்தது. அங்கிருந்த பாறைகள் அரக்கர்கள் போல தெரிந்தன. அங்கிருந்த ஒரு சிறிய குகை வழியாக பலத்த காற்று வீசிக் கொண்டிருந்தது.
ஆமை தன்னம்பிக்கையுடன் பயணத்தை தொடர்ந்து, சிறிது நேரத்தில் ஒரு அழகான பள்ளத்தாக்கை வந்தடைந்தது. அங்கு பல மரங்களும், அளவில்லா உணவும் இருந்தன. அந்த பள்ளத்தாக்கில் ஆமை சந்தோஷமாக வாழ்ந்தது; அங்கு எல்லோராலும் “தைரியமுள்ள சிறிய ஆமை” என்று அறிமுகம் ஆனது.
