நீதி: அன்பு / பரிவு
உபநீதி: சமயோஜித புத்தி, மரியாதை
நான் அந்த அடுக்குமாடி குடியிருப்புக்கு வந்தவுடன் ஹாரனை அழுத்தினேன். சில நிமிடங்களுக்குப் பிறகு மீண்டும் ஒருமுறை ஒலி எழுப்பினேன். அப்பொழுதும் எந்த சலனமும் இல்லை. அன்றைய பொழுதின் கடைசி சவாரி என்பதனால் வாகனத்தை ஓட்டிக் கொண்டு சென்று விடலாம் என்று நினைத்தேன்; ஆனால் நான் வாகனத்தை நிறுத்தி விட்டு, முகவரியில் கொடுக்கப்பட்ட விலாசத்திற்கு சென்று கதவைத் தட்டினேன்.
“ஒரு நிமிடம்” என்ற பலவீனமான குரலில் ஒரு முதியவர் பதில் கொடுத்தார். தரையில் எதையோ இழுக்கும் சத்தம் கேட்டது. நீண்ட இடைவேளைக்குப் பிறகு கதவு திறக்கப்பட்டது. ஏறக்குறைய 90 வயதான ஒரு பெண்மணி என் முன் நின்றார். அழகான வடிவமைப்புள்ள உடை மற்றும் தொப்பியை அணிந்த அவர், 1940 ம் ஆண்டுகளில் வெளிவந்த திரைப்பட நடிகையைப் போல தோற்றமளித்தார். அவரது கையில் ஒரு சிறிய நைலான் பெட்டி இருந்தது. பல ஆண்டுகளாக அந்த வீட்டில் எவரும் வசிக்காதது போல் தோன்றியது. மேஜை, நாற்காலி போன்ற அனைத்து சாமான்களும் துணியினால் மூடப்பட்டிருந்தது. சுவரில் கடிகாரம் இல்லை, அலங்கார பொருட்களோ அல்லது சமையல் அறையின் மேடையில் பாத்திரமோ பண்டங்களோ இல்லை. புகைப்படங்கள் மற்றும் கண்ணாடி பொருட்களால் நிரப்பப்பட்ட அட்டை பெட்டி ஒன்று மூலையில் இருந்தது.
அந்தப் பெண்மணி, “எனது பெட்டியை வண்டிக்கு எடுத்துச் செல்ல முடியுமா?” என்று கேட்டார். நான் பெட்டியை வண்டியில் வைத்து விட்டு, பின்னர் அந்த பெண்மணிக்கு உதவுவதற்காக திரும்பிச் சென்றேன். அவர் என் கையை பிடித்துக் கொண்டு மெதுவாக சாலையோரம் நடந்தார். எனது கனிவான செயலுக்கு அவர் என்னிடம் மீண்டும் மீண்டும் நன்றியைத் தெரிவித்தார். “நான் பெரிதாக எதுவும் செய்து விடவில்லை. மற்றவர்கள் என் தாயாரிடம் எப்படி இருக்க வேண்டும் என்று நான் விரும்புகிறேனோ அவ்வாறே நான் என் பயணிகளிடமும் நடந்து கொள்வேன்” என்று கூறினேன். “நீ ஒரு அருமையான பிள்ளை” என்று அவர் கூறினார். இருவரும் வண்டியில் அமர்ந்த பின் அவர் எனக்கு ஒரு முகவரியைக் காண்பித்து, “நீங்கள் நகரத்தின் வழியாக வண்டியை ஓட்டிச் செல்ல முடியுமா?” என்று கேட்டுக் கொண்டார். “நீங்கள் செல்லும் இடத்திருக்கு இது சிறந்த வழி அல்ல”, என்று நான் அவசரமாக பதிலளித்தேன். அவர் “பரவாயில்லை. எனக்கு அவசரம் ஏதும் இல்லை. நான் இப்பொழுது முதியோர் இல்லத்திற்குச் சென்று கொண்டிருக்கிறேன்” என்று பதிலளித்தார்.
நான் பின்காட்டி கண்ணாடி வழியாக அவரைப் பார்த்தேன். அவருடைய கண்களில் கண்ணீர் துளிகள் வழிந்தன. “எனக்கு உறவினர்கள் யாருமில்லை” என்று அவர் மெலிந்த குரலில் கூறி, தொடர்ந்து “மருத்துவர்கள் எனக்கு குறைவான அவகாசமே உள்ளது என்று கூறி விட்டனர்” என்றார். நான் மீட்டரை நிறுத்திவிட்டு, “நீங்கள் எந்த வழியாக செல்ல விரும்புகிறீர்கள்” என்று கேட்டேன். அடுத்த இரண்டு மணி நேரங்களுக்கு பல தெருக்கள் வழியாக பயணித்தோம். அவர் மின் தூக்கி இயக்குபவராக பணிபுரிந்த கட்டிடத்தை எனக்குக் காண்பித்தார். புதுமண தம்பதிகளாக அவரும் அவர் கணவனும் வசித்த இடத்திற்குச் சென்றோம். சிறுமியாக இருந்த போது அவர் நடனமாடிய பால்ரூம், தற்போது மேஜை நாற்காலி போன்ற சாமான்கள் விற்கும் இடமாக மாறியிருந்தது. சில நேரங்களில் ஏதேனும் ஒரு குறிப்பிட்ட கட்டிடம் முன்பு அல்லது தெருமுனையில் என்னை மெதுவாக செல்லுமாறு கேட்டுக் கொள்வார். பின் இருளை உற்றுபார்த்தபடி மெளனமாக அமர்ந்திருப்பார்.
சூரியோதயத்தின் வெளிச்ச கீற்றுகள் அடிவானத்தை எட்டி பார்த்தது. திடீரென்று அவர், “எனக்கு சோர்வாக உள்ளது. இப்போது போகலாம்” என்றார். அவர் எனக்கு அளித்த முகவரிக்கு மெளனமாக ஓட்டிக் கொண்டு சென்றேன். அது ஒரு சிறிய மருத்துவமனை போல இருந்தது. வண்டி நின்றவுடனேயே இரண்டு ஊழியர்கள் அருகில் வந்தனர். முதிய பெண்மணியின் ஒவ்வொரு நகர்வையும் மிகுந்த கவனத்துடன் கனிவோடு கவனித்து கொண்டனர். இவரின் வருகையை அவர்கள் எதிர்பார்த்து கொண்டிருந்தனர் போல தெரிந்தது.
நான் வண்டியின் பின்புறத்தை திறந்து பெட்டியை எடுத்துக் கொண்டு வாயிலருகே சென்றேன். அந்த பெண் ஏற்கனவே சக்கர நாற்காலியில் உட்கார வைக்கபட்டிருந்தார்.
“நான் எவ்வளவு கொடுக்க வேண்டும்?” என்று கேட்டார்.
“எதுவும் வேண்டாம்”, என்று கூறினேன்.
“உங்கள் வாழ்க்கைத் தேவைகளுக்கு வேண்டியிருக்கும்” என்றார்.
“வேறு சவாரிகள் உள்ளன”, என்று நான் பதிலளித்தேன்.
தயக்கம் ஏதுமின்றி குனிந்து அவரை அணைத்தேன். அவர் என்னை இறுக்கமாக பிடித்துக் கொண்டார்.
“நீ ஒரு வயடானவற்கு மகிழ்ச்சியான சில தருணங்களை அளித்திருக்கிறாய். நன்றி” என்று அவர் சொன்னார்.
நான் அவருடைய கையை இறுக்கமாக பிடித்தேன். பின்னர் மங்கலான காலை ஒளியில் வண்டியை நோக்கி நடந்தேன். எனக்கு பின்னால் கதவு மூடப்படும் சத்தம் கேட்டது. வாழ்க்கையே முடிந்தது போல ஓர் உணர்வு!
அன்று வேறு எந்த சவாரியையும் நான் ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை. இலட்சியம் ஏதுமின்றி, சிந்தனையில் ஆழ்ந்தவாறு நான் வண்டியை ஓட்டிக் கொண்டிருந்தேன். நாள் முழுவதும், எனக்கு பேச தோன்றவில்லை. ஒருவேளை அந்த பெண்மணிக்கு கோபம் நிறைந்த அல்லது சவாரியை முடிக்க வேண்டும் என்ற அவசரத்துடன் பொறுமையற்ற ஓட்டுனர் அமைந்திருந்தால்? நான் சவாரி ஏற்க மறுத்திருந்தாலோ அல்லது ஒரு முறை ஹோர்ன் அடித்துவிட்டு கிளம்பியிருந்தாலோ என்ன நடந்திருக்கும்? சிந்தனை செய்ததில், என் வாழ்க்கையில் இதைவிட மிக முக்கியமான விஷயம் எதையுமே செய்ததில்லை என்று தோன்றியது..
நீதி:
சிறப்பான தருணங்களே வாழ்கையை வடிவமைக்கும் என்ற எண்ணங்களில் நம்மை வரையறுத்து கொண்டிருக்கிறோம். ஆனால் நம்மை அறியாமலேயே பல சமயங்களில் மகத்துவமான தருணங்கள் அமைந்துவிடும் – பிறர் சிறிதென்று கருதும் பல விஷயங்கள் மிக அழகாக இருக்கும்.
மொழி பெயர்ப்பு:
வள்ளி, சரஸ்வதி, ரஞ்சனி
Source: http://saibalsanskaar.wordpress.com
அனைத்து விளக்கங்களையும் படித்து முடிக்கும் பொழுது வகுப்பறை அமைதியாக இருந்தது. இப்போது பேராசிரியர், “இந்த பயிற்சி உங்களை சோதிப்பதற்காக அல்ல, சிந்திக்க வைப்பதற்காகவே நடத்தினேன். காகிதத்தின் வெள்ளைப் பகுதியைப் பற்றி எவருமே எழுதவில்லை. எல்லோரும் கருப்பு புள்ளியில் மட்டுமே கவனம் செலுத்தியிருக்கிறீர்கள். இதே தான் நம் வாழ்விலும் நடக்கிறது.
சிக்கிக் கொண்டு கீச்சென்ற ஒலியை எழுப்புவதைக் கவனித்தார். அதன் தாய் அங்கு இல்லாததால், பாம்பொன்று அந்தக் குட்டி அணிலை இரையாக்கிக் கொள்ளும் நோக்கத்தோடு அதனை நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது.
வந்தது. இதோ! உதவியற்ற அணிலைக் காப்பாற்ற ஆந்தை மீண்டும் பறந்து வந்தது. பாம்பு பின்வாங்கியது; ஆனால் அது தன் முயற்சியைக் கைவிடும் மனநிலையில் இருக்கவில்லை. ஒரு குறுகிய கால இடைவெளிக்குப் பின் மீண்டும் அணிலை நோக்கி பாம்பு சென்றது. ஆந்தை மிகவும் கோபமடைந்து, இந்த முறை பாம்பை முற்றிலுமாக அகற்றி, அதன் கோரப் பிடியிலிருந்து அணிலைக் காப்பாற்றும் நோக்கத்துடன் பறந்து சென்றது.
